Денеска од печат излегува новата книга од Оливера Ќорвезироска насловена „АБ’Т“. По теориската „Еден текст и една жена“ (2016) и збирките раскази „(СО)шиени раскази“ (2017) и „Улиците што ги нема“ (2018), ова е четврта соработка на издавачката куќа „Или-Или“ со еминентната книжевна критичарка и писателка. По 14-годишна пауза и нејзиниот тогаш прв роман „Заклученото тело на Лу“ (Магор, 2005), Ќорвезироска повторно влегува во романескните води и ни го „подарува“ можеби нејзиниот најличен ракопис, како 175 книга во популарната едиција „ПРОаЗА“.
Оливера Ќорвезироска (1965) е авторка на следниве книги: „Страдањата на младиот лектор“ 2000, „Сплетени раскази“ 2003, „Две перници“ 2010, „Новелички без шеќер“ 2017, „Сошиени раскази“ 2017, „Улиците што ги нема“ 2018 (раскази за возрасни); „Заклученото тело на Лу“ 2005, „Аб’т“ 2019 (романи за возрасни); „Отвораат ли сништата работа“ 1999, „Еден Текст и една жена“ 2016 (критика и есеистика); „Кифличката Мирна“ 1993 и „Мојот брат од тринаесеттиот кат“ 2001, преиздадени 2018 (романи за деца); „Дедо Миле“ 2000, преиздадена 2019 (сликовница); „Трети кат“ 1982, „Високите бели“ 1989 (поезија).
Извадоци
- Што е тоа аб’т? – праша братот.
- Растение што може да промени повеќе животи одеднаш.
- Како?
- Бавно, метар по метар – промрморив и зборот аб’т падна мртов сосе своите три гласа и едниот полувокал.
Кондураџискиот занает со години затворен во малото сопче во подрумот, скришно излегуваше оттаму кога најмалку мислевме на него. Најчесто како збор. Сред обичен разговор, кој било од нас ќе кажеше гленк, луб, обртаљ, цвик, пенче. Или како нагласен мерак за чевли на сите нас. Секој што ќе нѐ загледаше, можеше да види дека сите секогаш имавме беспрекорни обувки. Занаетот затворен во малото сопче во подрумот, секогаш кога купувавме обувки излегуваше од заточеништво и доаѓаше со нас по продавници. А сите, мама, Час, Вера и јас, и онака бевме опседнати и строго се владеевме според кондураџискиот хороскоп што го беше создал татко ми како сопствен поглед на светот и на поделбата на луѓето во него: на оние кои кинат чевли и на оние кои не кинат; на оние на коишто долго им траат чевли и на оние на кои брзо им се износуваат. „Тоа зависи од денот на раѓањето“, велеше татко ми. „Родените во првата половина од кој било месец, не кинат чевли. Сите родени во втората половина од месецот, чевел не можат да свртат.“
Цела ноќ спроти четвртокот кога требаше да се почне со копање на бунарот, мама и татко ми се караа, око не склопија. Нивните реченици трчаа низ куќата де како палави деца, де како осоколени старци пред смрт и не нѐ оставаа ниту нас да спиеме. Најдрските зборови се спуштаа по гелендерите кршејќи ја тишината на ноќта со вресок. Лежев на креветот што го немаше во детската соба и одвреме навреме ќе уловев некој збор во мрежата на љубопиството и начулените уши. „Молерење“ беше зборот што прв го фатив во гласот на мама, речиси зарипнат од возбуда. „Бунар“ беше зборот што прв го фатив во гласот на татко ми. Не знаев како да си ја составам сопствената иднина само со овие два збора што немаа никаква врска помеѓу себе. Едниот беше превисок, другиот предлабок. Сонот ми се ишара како некој да помина по него со валјак и сребрена боја и така измолерен ме понесе сосила некаде длабоко…
Мама долго и често се врткаше околу бунарот. Кога да ја прашавме што бара, само со гест ќе ни покажеше на рацете како да става ракавици. Нѐ лажеше молчејќи и објаснувајќи ни дека ги бара ракавиците што татко ми ги заборавил, а потоа не можел да ги најде, дента кога го садеше аб’тот, кој се прифати во нашите животи и не можеше да престане да расте. Знаевме, барем таа и јас, дека не ги бара ракавиците, зашто ги фрли уште истата вечер кога татко ми ги заборави. Го гледаше аб’тот и мислеше што да стори со него. Се опседна со тоа растение толку многу, што ноќта пред сосем да престане да зборува, ја слушнав како крцка со забите и гласно повторува „аб’т, аб’т, aб’т…“.