Во рамките на второто издание на Интернационалниот фестивал на кратки филмови „Абас Кјаростами“, синоќа во официјалната селекција беше прикажано нашето десетминутно остварување насловено „Крстопати“ (Crossroads). Филмот е одговор/реплика на познатиот документарен филм на славниот ирански режисер од 2005 година насловен „Патишта“ (Roads), и ја истражува темата „Во кој момент се вкрстуваат патиштата на авторите од две различни култури?“
Утре започнува второто издание на Интернационалниот фестивал за краток филм „Абас Кјаростами“ во Берлин, посветен на магот на иранската и светската кинематографија, кој во 1997 година ја освои „Златната палма“ во Кан за прекрасниот филм „Вкусот на црешите“.
Ова е последната позната фотографија од Џим Морисон, фотографирана од Памела Курсон на овој ден, 28 јуни, во 1971 година. Тој е опуштен и освежен, и воопшто не изгледа како дивата рок-ѕвезда која на сцената доживува трансфорамции од песна во песна. Морисон и и неговата девојка биле во Париз веќе извесно време, за конечно да се случи таа фатална ноќ во кадата, кога лидерот на The Doors, за жал, бил пронајден мртов.
На денешен ден пред 43 години својата кино премиера ја доживеа мојот омилен СФ филм “Блејдранер” (26 јуни 1982).
На „Репер“ излезе една продлабочена анализа за романот „Ветрилиште“ низ референтни теориски согледувања, со отворен поглед и нови прозорци за понатамошно толкување заради слоевитоста на самиот текст, како што нагласува авторот.
Дружба и фото за спомен во рамките на „20. ПЕН конференција“ во Охрид со Владислав Бајац, човекот кој со белградската издавачка куќа „Геопоетика“ веќе три децении ни приредува вистински книжевни возбуди.
Круг
младоста ме повикува на улица
ушите ми горат
очите ми горат
срцето ми гори
за идеали
за вистински идеали
за Револуција на умот
Да бидам искрен, темата за ПЕН конференцијата на прв поглед ми беше далечна, исплашен од сите тие големи и значајни зборови и терминологија од чие значење може човека да го заболи глава. Но сепак, морам да признам, уживав во разните интерпретации на големите умови на темата, бидејќи прецизно го дефинираат времето во кое живееме и, на крајот на краиштата, во кое твориме и оставаме нешто зад себе. И како навлегував во суштината на темата читајќи разни текстови, сфатив дека јас, на некој начин, всушност веќе го живеам постхуманистичкиот период. Не се сметам себеси за пост-човек, напротив, но преку заедничкиот живот што го живеам со моето семејство, сфаќам дека новото време длабоко продрело во мојот начин на минување низ секојдневните предизвици, попатно несвесно прифаќајќи многу нешта. Изреката вели: „Ако не можеш да ги победиш, тогаш придружи им се“. И навистина е така, и така мора да биде. Впрочем, и прилагодувањето на новонастанатите ситуации читам дека е интегрален дел од постхуманизмот, така што… опушти се и пливај, си велам. Час низводно, час спротиводно, сеедно, важно е да се плива. Во чиста и бистра вода, или во гомна, сеедно. Пливај!
Неодамна беше објавено новото дело од Димитрие Дурацовски насловено „Околу три по полноќ“. Се работи за вистински празник за книгољупците, хибридна визуелно-прозна машина која инспирира со секоја следна страница.
„Деветте илјади што никогаш не се вратија дома” е проект посветен на оние кои загинаа на „Денот Д“ на 6 јуни 1944 година. Големата уметничка инсталација беше создадена на плажите во Нормандија во 2013 година за да го одбележи „Меѓународниот ден на мирот“ и да им оддаде чест на оние кои загинаа за време на истоварот на „Денот Д“, кој го означи почетокот на крајот на Втората светска војна.
