Денес е годишнина од смртта на Фјодор Михајлович Достоевски (11.11.1821 – 9.02.1881). По тој повод, еве една песна од Чарлс Буковски. Сосема легитимно е прашањето: а каква врска имаат Достоевски и Буковски? Па, за почеток, презимињата им завршуваат на -ски, а не се Македонци 
Читнете ја песната, зборува за моќта на пишаниот збор 
Сметам дека е сосема човечки кога ќе замине некој на оној свет, да го испратиме со кажување на некоја анегдота поврзана со него.
Кога во 2012 година Жане ја доби наградата „Роман на годината“ за „Единаесет жени“, г-нот Радован Павловски беше единствениот од старата генерација македонски писатели кој дојде на штандот на „ИЛИ-ИЛИ“ на скопскиот Саем и ја побара книгата, зашто (парафразирам по сеќавање) „се појавил нов глас во нашата книжевност, и тој би сакал да види за што се работи, особено бидејќи во прашање е дебитантка“. По краток муабет, ја зема книгата и замина, но ги заборави очилата на штандот.
„На оној кој премногу се бунтува
му останува снага само за разочарување“. Емил Сиоран
Уморен сум
од отровот на социјалните мрежи
без обид за конструктивна дискусија
Уморен сум
од долгата транзиција
која на сите ни ги (с)крати крилјата
Уморен сум
од тоа што можам јас да направам за државата
а не таа за мене
Во последниот дел од серијалот песни од генијалниот американски поет Чарлс Буковски, пишувани во последните десет години од неговиот живот (1984-1994), започнуваме со маестралните стихови: „Тие лица кои секојдневно ги гледаш низ улиците, не се создадени без никаква надеж – биди нежен кон нив: како и ти, и тие не се спасиле“. Зарем треба нешто повеќе да се додаде? Уживајте 😉
Во овие несигурни Ковид-времиња, претпоставката е дека луѓе како Чарлс Буковски, со нивниот начин на живот кој го практикувале, на релација бар-дома-пиво-цигари-луѓе-жени-бар-виски-хиподром-жени-цигари… едноставно не би го издржале предизвикот. Вирусот е подмолен и сигурно би поставил стапица зад следниот агол токму за вакви човечишта како Буковски. Но, од друга страна, пак, зад нив останува делото, во случајов поезијата, која ако не на авторот, тогаш може да им помогне на други, непознати луѓе.
„Отсекогаш сум мислел дека пишувам за да се спречам себеси да не потонам, но се чини дека им помогнав на некои други луѓе“, изјави во една прилика стариот пес Буковски, и беше сосема во право. Следи избор од третата книга со песни, откако во изминатите неколку месеци уживавме во десетина од нив сместени во првите две изданија.
Во овој поетски прилог, по една ангажирана песна од македонската поетеса и романсиерка Лидија Димковска и словенечкиот поет и преведувач Алеш Мустар, од нивните збирки „Црно на бело“ и „Средни години“, дел од едицијата „Поеза“ на ИЛИ-ИЛИ.
Дури по смртта на Чарлс Буковски, станало јасно колку многу песни напишал во последната деценија од својот живот, која дефинитивно била најплодна. Она што „му го подариле боговите“ тој едноставно го ставал на хартија без никакви предрасуди, па меѓу стотината објавени песни има одлични, добри и помалку добри, но едно нешто е сосема очигледно – тој останува неповторлив глас секогаш на страната на малиот човек, пред чија искреност еве, и по три децении од неговата смрт, искрено се поклонуваме.
Чарлс Буковски беше еден и единствен, автентичен глас на маргинална Америка. Многумина за време на неговиот живот и после неговата смрт се обидуваа да го копираат, но не успеаја во намерата. Неговите песни се лек во времиња како овие, кога човештвото не знае што да прави со себе. Впрочем, песните на Буковски функционираат во секое време-невреме. Затоа е добро да се има колекција од неговата поезија, на која во секој момент можеш да се потпреш.
Оваа недела од печат излезе новата книга од работилницата на ИЛИ-ИЛИ во едицијата „Поеза“. По одличната стихозбирка „Средни години“ од Алеш Мустар, ова е вториот превод во нашата поетска едиција, овој пат од француски јазик, благодарение на студентките од четврта година по француски јазик и книжевност, Ивана Ѓуреска и Рина Јанкуловска, кои под менторство на проф. д-р Ирина Бабамова ги преведоа песните од познатиот патописец и поет Никола Бувје, во двојазичната збирка насловена „Однадвор и однатре (Le Dehors et le Dedans)“.
