Краткиот филм на Небојша Слијепчевиќ, кој зад себе веќе ги има ценетите награди „Златна палма“ во Кан и „Најдобар европски краток филм“, пред неколку часа влезе во финалето на оскаровската трка, меѓу петте номинирани. Одлична вест!
На денешен ден пред седум години почина славната американска писателка Урсула Легвин (21.10.1929 – 22.01.2018). Таа се прослави со нејзините научно-фантастични дела сместени во универзумот „Ханиш“, како и со серијалот за „Земјоморието“ (Earthsea). Дебитираше во 1959 година, а нејзината книжевна кариера траеше речиси шеесет години, објавувајќи повеќе од дваесет романи и над сто раскази, покрај поезијата, книжевната критика, преводите и книгите за деца. Според добрите познавачи на СФ-литературата, нејзино клучно дело е „Левата рака на темнината“, на кое ќе се фокусираме во понатамошниот дел од текстот. Имав среќа во истото да уживам уште во 90-те години на минатиот век, кога во едно од последните интервјуа, Милан Младеновиќ (ЕКВ) на прашањето на новинарката да наведе омилена книга, го посочува токму овој роман.
Мојот омилен научно-фантастичен писател е Филип Киндред Дик (1928-1982). Во многу наврати во минатото сум пишувал за неговата поетика и значење, а повторното навраќање на неговите лик и дело е писмото што Дик го испратил до еден од продуцентите на филмот „Блејдранер“, неколку месеци пред неговата смрт. Во него писателот, кој зад себе остави 44 романи и 121 расказ, повеќето објавени во научно-фантастичните списанија, отворено зборува за неговите чувства, и затоа сметав дека е важно повторно, и по четири децении од неговата смрт, да се вратиме на темата “Блејдранер“, особено и поради тоа што најдобриот СФ филм на сите времиња во меѓувреме доби продолжение, а се планира и уште едно во годините пред нас.
Деновиве, после неколку зими, конечно падна снег, а Калифорнија, за жал, ја голта безмилосен оган. Одамна членувам во една група на фанови на филмот „Блејдранер“ (признавам, тоа ми е омилениот научно-фантастичен филм), и таму загриженоста, покрај човечката, нели, беше и дали пожарот ќе ја зафати популарната зграда „Бредбери“ во Л.А.. За среќа, информциите велат дека квартот во кој се наоѓа не е во опасната зона. Веќе претпоставувате, се работи за зградата во која се снимени сцените во апартманот на Џ.Ф. Себастијан (Вилијам Сандерсон), како и бркотницата на кровот, кога репликантот Рој Бети (Рутгер Хауер) ја изговара антологиската реченица „All those moments will be lost in time, like tears in rain“. Oттаму и загриженоста на фановите. Еве мал историјат за значењето на оваа популарна градба во центарот на калифорниската метропола, со бонус изненадување на крајот од приказната 😉
Алјаска е американска сојузна држава која кон САД била приклучена во 1959 година, откако ја купиле од Русија во1867 година. Таа со површина од 1.717.855 км2 е најголемата држава во САД, и на тој простор живее население од 663.661 жител. Главен град е Џуно. Но приказната овој пат е за еден друг град, кој го сочинува една единствена зграда. Неговото име е Витиер.
Прв прозорец кон светот за секој основец долги децении беше неделникот „Наш свет“, кој со нетрпение очекувавме да ни го донесат, ако добро се сеќавам, во средите. Потоа следеше читање од „А“ до „Ш“ на секој објавен текст, и на крајот вистинското колаче – музичките топ листи, на кои, барем во 80-те, неодминливи беа Мили Ванили, Т’Пау, Сузан Вега, Трансвижн вамп итн. Оваа година се навршува 65-годишнината од излегувањето на првиот број, а токму деновиве случајно наидов на една фина архива од стари насловни, па ми се чинеше дека е убаво да се одбележи јубилејот.
Сите ние, горе-долу, го знаеме текот на библиската приказна за 33-те Исусови години на Земјата. Иако од неговата осумнаесетта до неговата триесетта година од животот, според добрите познавачи на материјата, нема многу релевантни податоци, се смета дека тој период го минал во изучување и практикување на столарскиот занает. Впрочем, и самите дела на сликарите најчесто младиот Исус го сликаат во таков, работен амбиент. Во овој текст ќе ги претставиме некои од исклучителните дела во уметноста кои го прикажуваат Христос во различните фази од неговиот живот, од уметници што доаѓаат од сите континенти. Токму таа различност во пристапот и стиловите е она што овие слики ги прави возбудливи и неповторливи.
Шетајќи по улицата „КирилоМетодиевска“ во Горниот град, онаму каде се наоѓаат повеќето знаменитости што треба да се посетат во хрватската метропола, една од неизбежните станици е симпатичниот „Музеј на прекинати врски“. Популарното место за младите собира, чува и изложува лични предмети и приказни со симболична емоционална вредност. Ова е музеј за сите нас, за начините на кои сакаме, љубиме и губиме.
Славниот научник кој во последниве децении низ разни популарни шоуа се обидува да ја приближи вселената и нејзините законитости до обичниот човек, деновиве излезе со еден предизвик, во кој јасно вели: „Ако ја напуштите Земјата на 15-годишна возраст во вселенски брод кој шиба со брзина на светлината, и останете пет години во вселената, кога ќе се вратите на нашата планета ќе имате 20 години, но сите ваши пријатели кои имале 15 години како и вие кога сте ги напуштиле, сега ќе имаат 65 години. Овој феномен во физиката е познат како „времескo проширување“. Дали би прифатиле ваков предизвик?
На денешен ден пред триесет и осум години не’ напушти еден од најзначајните филмски режисери во минатиот век, Андреј Тарковски. Зад себе остави седум филмови, седум ремек-дела кои и ден-денес се задолжителна филмска лектира на многу универзитети ширум светот.
