Традиционалниот годишен „Саем на книгата“ во Скопје е место каде што заинтересираните издавачи го реализираат замисленото најдобро што можат. Се чини дека оваа наша најпосетена манифестација од културата, со одминување на времето, како се’ повеќе да се врти кон домашните автори, давајќи им простор за средба со читателите, што е навистина убаво. Гостувањата од странство се бројат на прстите од едната рака, а она што се случи со присуството на германскиот автор на психо-трилери Себастијан Фицек може да го сместиме во редот на „феноменолошки исклучок“. Тоа, се разбира, може само да радува, бидејќи гледаме еден куп млади луѓе со книги во рацете како со часови чекаат автограм од авторот, но истовремено е некако и тажно, особено за издавачи како ИЛИ-ИЛИ, кои четврт век се обидуваат да создадат една критична група на читатели која од година во година треба да станува се’ побројна, со регрутирање на млади сили, кои очигледно повеќе преферираат читање на комерцијална литература. Но, би рекле некои, важно е да се чита, па макар и водич за нова машина за перење алишта. Во продолжение на текстот ќе се обидам од субјективен аспект на доживеаното да ги доловам битните моменти поврзани со претставувањето на ИЛИ-ИЛИ на годинашниот саем на книгата.
Всушност, ми докажа дека ако новинарката е подготвена и ако ги поставува вистинските прашања, како што, за жал, ретко се случува, тогаш разговорот може да биде многу квалитетен, нешто што како содржина фали на домашните ТВ канали. Затоа и’ благодарам на иницијативата и на поканата на Јаглика Петковска со која прв пат се запознавме, и и’ посакувам да продолжи со работата во вистинската насока. 
