Марија Бежановска е новинарка и преведувачка која со години наназад ги преведува делата на македонските и балканските автори на француски јазик за тамошните водечки издавачки куќи. По објавувањето на „Ветрилиште“ ме контактираше, и по читањето на книгата добив позитивни реакции од неа. Вчера на нејзината страница постираше извадок од романот, чиј наслов на француски звучи многу убаво: „Au gre du vent“. Еден збор разделен на четири.
Гостувањето во синоќешната емисија „Наш подиум“ на националната телевизија ми покажа дека сум од национално значење… Се разбира, мала шега не е на одмет 
Всушност, ми докажа дека ако новинарката е подготвена и ако ги поставува вистинските прашања, како што, за жал, ретко се случува, тогаш разговорот може да биде многу квалитетен, нешто што како содржина фали на домашните ТВ канали. Затоа и’ благодарам на иницијативата и на поканата на Јаглика Петковска со која прв пат се запознавме, и и’ посакувам да продолжи со работата во вистинската насока.
Денес од печат излегува „Филмско око“, четвртата книга со филмска есеистика. Во продолжение е комплетниот предговор во кој се обидувам да ги лоцирам причините за излегувањето на уште едно дело од областа на публицистиката 😉
„Минатата, 2024 година, на мојот педесетти роденден, што претставува една фина, заокружена бројка, прославив уште неколку убави јубилеи поврзани со моето творештво: десеттата издадена книга, романот „Ветрилиште“, кој воедно е мој петти објавен роман, и точно осумнаесет години по првата книга, збирката раскази „Кротки приказни“, со што влегов во „книжевно полнолетството“. Оваа година, пак, се навршуваат десет години од објавувањето на првата книга со филмска есеистика „Филм.мкд“, издадена една година по завршувањето на
ангажманот со филмскиот магазин „Филмополис“. Тоа неоспорно значи дека повторно е време за славење, овој пат низ призмата на седмата уметност!
Поговор за „Ветрилиште“; пишува: Оливера Ќорвезироска
„Ветрилиште“ е десетта книга на Игор Анѓелков за осумнаесет години колкава што
е временската отсечка од неговата прва книга од 2006 до најновата – денес, 2024. Mатематички, просечниот интервал на Анѓелков од книга до книга е 1,8 години, што самото по себе кажува дека се работи за творечки ритам за почит. Подвлекувајќи дека годинава е јубилејна за авторот (полни 50 години), го надополнувам вонлитерарниот контекст со уште еден факт: „Ветрилиште“ е негов петти роман (по „Крај-пат“, „Фото синтеза“, „Шрапнел“ и „Мина“) со што, на извесен начин, се заокружува, се „јубилеизира“ и романескната низа.
Деновиве од печат излезе збирката раскази „Нешто трето“ од Максим Ристески, во издание на ИЛИ-ИЛИ. За љубителите на расказот како книжевна форма, ова е одлична можност да уживаат во раскажувачкото мајсторство на Ристески, кој во единаесетте раскази, на луциден начин, низ игра и хумор, го сместил сето наше современие во кое живееме, суверено градејќи ги ликовите кои потоа уште долго остануваат во сеќавањата на читателите.
Поминаа педесет години од објавувањето на еден од култните романи во 70-те години на минатиот век. Настанат на основите на слободарските движења една декада пред тоа, книгата на Роберт Пирсиг со своите ставови делува свежо и релевантно и ден-денес, неретко служејќи како референца во разни дебати (не само книжевни). Башка, издаден е во 1974-та, годината на моето доаѓање на овој свет, а кон тој период во книжевноста и воопшто, во уметноста, имам посебни чувства. Токму затоа периодов решив да му се навратам и да го препрочитам ова дело, и во продолжение ќе се обидам да објаснам зошто истото се’ уште е битно.
Не знам зошто, но првата асоцијација за Загреб отсекогаш ми била „Крлежа“. Веројатно сеќавања на некои минати времиња. Затоа, за време на мојата минатогодишна еднонеделна посета на хрватската метропола, решив дел од времето да му го посветам на книжевниот великан, посетувајќи ја неговата куќа во која го поминал поголемиот дел од животот, и во која на крајот и починал. Денес таа е музеј отворен за посетителите. Ми се чинеше возбудливо да се биде во просториите каде тој пишувал, да се види кои книги ги содржи неговата домашна библиотека, да се помириса застоеноста на тој стар мебел во вилата на влезот од прекрасниот парк „Тушканац“… Има нешто кај книжевниците од стар ков што привлекува, што е дел од таа стара школа чии вредности се универзални, кои денес речиси и да не постојат. Желбата за нурнување барем за момент во тој недопирлив свет си е сосема легитимна желба, но… Секогаш постои едно „но“!
Пол Остер е мојот омилен американски современ писател. Се разбира дека ме погоди неговото заминување од овој свет на крајот од април минатата година. Неговиот последен роман „Баумгартнер“ беше објавен шест месеци пред неговата смрт, а белградската „Геопоетика“ на Бајац, која во изминатите две декади навремено ги објавуваше неговите дела на српски јазик, романот го објави неколку месеци по неговата смрт. Чудно е чувството кога знаете дека читате нешто што е обележано како „последно“, како нечија „лебедова песна“. Зад тоа зјае само празнината на белата хартија, па затоа возбудата и очекувањата се оправдано високи.
Zurim u karstnu jamu ispod mene i pijem domaće, Istarsko pivo. Ovaj balkon je idealno pozicioniran, ni na nebu ni na zemlji, i moram paziti da ne prekoračim granicu. Završavam drugu i posljednju limenku dragocene tijecnosti. Oblaci najavljuju olujno poslijepodne, ali to ne znaci da zip-line preko jame treba da stane. Na nekoliko koraka od Hiže od besida je platforma na koju pristiže nova grupa avanturista. Prepoznajem različite europske jezike. U prvim danima spisateljskog boravka bilo je čudno čuti tu buku, miks straha i oduševljenja, ali ubrzo sam shvatio da je u ovoj osami lijepo imati nekog nedaleko od sebe. Dižem ruku Martinu u znaku pozdrava, on mi uzvraća velikim osmijehom i pita kako je danas Makedonac. Kažem „Tutto bene” u duhu istarskog internacionalizma, i sve se nastavlja neopterećenim tokom popodnevne sijeste.
Во средношколските денови, освен задолжителните книги чие читање повеќе предизвикуваше отпор отколку возбуда (со чест на исклучоците!), во книжевноста баравме нешто што ќе ја заскокотка нашата фантазија, што ќе не’ однесе на места на кои дотогаш не сме биле. Го откривме Чарлс Буковски со сета негова валкана чистина, но тој свет на тие години како да ни беше недофатлив. Возбудлив, но недофатлив. И тогаш во фокусот ни влета Хенри Милер. Американец, но во Париз. „Светот на сексот“ и „Мирните денови на Клиши“ беа читани и препрочитувани по сто пати, а потоа нуркавме и низ дневниците на неговата голема љубов Анаис Нин. На тој начин Хенри и Џун и Хуго и Анаис, овековечени и на филмското платно од режисерот Филип Кауфман, станаа нашите вистински еротски херои.
