Таг архива: санденс

Кон „Минари“ на Ли Ајзак Чунг

Минатата оскаровска година јужнокорејската кинематографија со „Паразит“ сруши многу рекорди, поставувајќи неколку куриозитети со добивањето на позлатените статуетки во четири категории, со што ги сруши и надежите на мала кинематографија како нашата, која во „Медена земја“ имаше достоен претставник во две категории, како директен конкурент на филмот на Бонг Јоон Хо. Ние чекавме дури четврт век за повторна номинација, а јужнокорејската кинематографија веќе почна да фаќа корени на американско тло, бидејќи „Минари“ веќе има номинација за „Златен Глобус“ во категоријата „Неанглиско говорно подрачје“, а предвидувањата велат дека нивниот годинашен претставник „The Man Standing next“ на Ву Мин-хо ќе биде селектиран во најтесниот оскаровски круг. Токму во насловот на филмот лежи таа метафора за пуштањето корени, бидејќи Минари е јужнокорејско растение кое на влажна и плодна почва многу бргу се распостранува во околината, и потоа неговото конзумирање предизвикува благодет за луѓето. Иако личи на нашиот пиреј, оној кој Петре М. Андреевски маестрално го опиша во неговиот роман како нешто што тешко се искоренува, сепак овој на јужнокорејските автори им носи бериќет, а не мака, и затоа екипата зад филмот со право се надева дека оваа, во најмала рака, чудна сезона, на крајот ќе ја крунисаат со ценетиот „Глобус“, по 59-те награди освоени на филмските фестивали во изминатата година, почнувајќи од Санденс 2020.

Читај повеќе

Санденс 2020

На неодамна завршеното издание на „Санденс“, најзначајниот фестивал на независни филмови во светот, оформен и воден од легендарниот Роберт Редфорд, според написите во медиумите, се случија многу работи вредни за забележување. Оваа година „Санденс“ урна неколку рекорди, од разновидноста на понудената програма до продажбата на филмските остварувања, но она што најмногу ги радува организаторите е дека од година во година квалитетот на понудените остварувања е над квантитетот на аплицирани филмови (годинава над 15 илјади наслови). Меѓу нив предничат квалитетните документарни филмови, новите гласови со своја, автентична филмска естетика, но и новите остварувања од веќе докажани автори кои своите први чекори ги направиле токму тука, на фестивалот во Јута.

Читај повеќе

Совршен документарец на работ од возможното

Кон „Медена земја“ на Тамара Котевска и Љубомир Стефанов

Кинематографери: Фејми Даут, Самир Љума

Монтажер/продуцент: Атанас Георгиев

Македонската документаристика има долга и богата традиција зад себе, со вредни автори кои неретко освојувале награди на југословенските, европските и светските филмски фестивали. Впрочем, историски така и започнала целата македонска и балканска филмска приказна, со документација на секојдневието низ камерата 300 на браќата Манаки. И еден Стојан Попов не би бил тоа што е доколку во 70-те години не го калел својот филмски занает преку документарниот филм и славната трилогија составена од „Оган“ (1974), „Австралија, Австралија“ (1976) и „Дае“ (1979), кој доби номинација за Оскар, што претставува куриозитет во македонската документаристика до ден-денес. Се сеќавам каков одглас доби и еден подоцнежен доку-филм во 80-тите, ми се чини насловен како „Глас“, за животот на едно благородно старче во некое од нашите запуштени села, свирејќи на кавал (за жал, никаде не можев да дојдам до информација за него, што јасно укажува на една од болките во нашето општество – архивирањето на информации), кога како клинец свечено седнавме пред телевизорот и со нетрпение ја очекувавме премиерата на Телевизија Скопје, бидејќи родителите рекоа дека се работи за важен филм кој освоил меѓународни награди. Од таа декада во сеќавање ми остана и документарниот филм „Пчеларник“ на еден од доајените на македонската документаристика, Мето Петровски, 15-минутно брилијантно парче во продукција на „Вардар филм“ кое метафорично зборува за тие времиња, а преку пчеларникот го симболизира вечното вриење во овој дел од Европа, балканското „буре барут“, синтагма од која подоцна Дејан Дуковски направи цела кариера. Пчеларникот и пчелите всушност се сигнификативен премин кон она што во овие пар месеци се случува околу документарниот филм „Медена земја“ на режисерите Љубомир Стефанов и Тамара Котевска. Ни помалку ни повеќе, тие освоија три награди на престижниот „Санденс“ во Парк Сити, Јута, за првпат во историјата на овој филмски фестивал со долга традиција зад себе. Со тоа тие на најдобар начин се надоврзуваат на кратката хронологија од почетокот на текстот, потврдувајќи дека оваа земја отсекогаш негувала квалитетни документаристи.

Читај повеќе

Sundance film fest во „Филмополис“ 471

Новото издание на најзначајниот фестивал на независни филмови во светот во фокусот на новото издание на филмскиот магазин.

Читај повеќе

Санденс 2013 во „Филмополис“ 425

Случувањата на најценетиот фестивал на независни филмови „Санденс“ во Парк сити, Јута во фокус на новото издание на филмскиот магазин “Филмополис“.

Читај повеќе

Санденс 2011 во „Филмополис“ 379

Стартуваме со номинациите за Оскар, а потоа комплетно се посветуваме на актуелното издание на најзначајниот фестивал на независни филмови во светот, Санденс во Парк сити, Јута.

Читај повеќе

Сурова убавина во темниот Мисури

Кон „Зимска коска“ на Дебра Граник

Иако летото е вообичаено време кога во кината царуваат блокбастерите, сепак, кога зад себе имате признание „Победник на фестивалот Санденс“, надежите се движат во зоната на посакуваниот успех кај пошироката публика. Таков е случајот со „Зимска коска“ кој токму во моментов ја маѓепсува публиката со својата заводлива и сурова убавина.

Читај повеќе

Глобална нула за опасниот арсенал

Според политичките аналитичари, по преструктуирањето на силите на светската сцена повторно се создава простор за нова Студена војна, можеби не директно помеѓу Истокот и Западот, но можноста постои, со закана дека ќе се случи најлошото можно сценарио. Поттикната од слични размислувања, авторката Луси Вокер во својот нов доку проект „Одбројување до нула“ истражува колку нуклеарното оружје кое го поседуваат големите светски сили, но и оние не толку моќните, е во сигурни раце.

Читај повеќе

„Доколку бев црв, или пајак…“

По повеќе од 25 години, откако го шокираше светот со улогата во прекрасниот филм „Синиот сомот“ на Дејвид Линч, италијанската актерка Изабела Роселини повторно реши да ги земе нештата во свои раце. По неколкуте филмски проекти во изминатата декада кои поминаа речиси незабележително кај филмофилите, таа сними еден несекојдневен филмски проект, во соработка со ТВ-каналот на фестивалот „Санденс“, кој токму деновиве го живее своето ново издание. Станува збор за серијал од десетина кратки две ипол минутни филмови со наслов „Зелено порно“, во кој актерката (која се јавува и како режисер и продуцент на проектот) се обидува да ни го доближи светот на малите животни и тоа преку нивната сексуална практика во секојдневието.

Читај повеќе

25. „Санденс“ во „Филмополис“ 238

Новото издание на најценетиот Independent film festival во фокус во вечерашниот магазин на Телма, во кој потсетуваме на неговата важност за седмата уметност.

Читај повеќе