Деновиве чичко ФБ со две фотографии ме потсети на фамозната 2020 година, кога во време на полициски часови и домашни притвори во текот на ковид пандемијата, јуниор за прв пат, на 6-годишна возраст, се искачи до врвот на Водно. Договорот за следната авантура падна тоа лето, кога го посетивме Маврово, и кога изразивме желба за една велосипедска авантура околу езерото. Но знаев дека работата прво треба да созрее, да купиме и нов велосипед (откако оној стариот кој го офарбавме со спреј одамна го надраснавме) и психички да се подготвиме за предизвикот. И еве, после три години, дојде време за еден прекрасно поминат викенд-ден на велосипед околу мавровското езеро.  

Еден од најзначајните јубилеи кои се прославија годинава е 500-годишнината од првата пловидба околу Земјината топка, по што и станал јасeн нејзиниот облик. Така морепловецот Фернандо Магелан беше запишан со златни букви во историјата на човештвото. Јас однапред им се извинувам на Рамноземјашите, но фактите си се факти 😉 Сепак, не поминало се’ така мазно, бидејќи ова патување го следеле многу контраверзи и несреќи. Од петте брода на почетокот, само еден ја завршил експедицијата, а Магелан загинал некаде на половина пат. Но, ништо чудно ако се знаат контекстот и околностите околу оваа голема водена авантура која требало да трае една, а се оддолжила на три години.

Престојувањето во привлечната виртуелна реалност исполнета со заводливи слики, за новите генерации е неизбежност. Во напорите што повеќе време да се помине надвор од магијата на екранот, посегнуваме по различни алатки. Една од нив е потсетувањето на минатото, на сопственото детство, во кое социјализацијата се одигруваше на сосема поинаков, подиректен начин. Една од игрите низ која се созреваше беа џамлиите. Обидот за повторна креација на волшебниот круг во кој владееја строги правила на игра се покажа успешен.

Во текот на тринеделниот престој на книжевната резиденција во Пазин, мои драги соседи беа дечките и девојките кои работеа на зип-линијата чија патека ве вози над длабоката пазинска јама. Мојот балкон и првата платформа се оддалечени 5-6 метри, и во периодите кога подолго бев осамен работејќи на новите ракописи, баш ми беше драго кога ќе ја чуев екипата со новата група посетители, како врескаат додека адреналинот им шиба во срцето. Сето ова претставуваше добра психолошка подготовка за мојот писателски прелет над јамата, кој го оставив за претпоследниот ден, пред заминувањето.