Драги читатели, со радост Ве информирам дека утре од печат ќе излезе една многу драга книга, специјално издание во кое ги реобјавувам моите први три дела: збирката раскази „Кротки приказни“ (2006) и романите „Крај-пат“ (2010) и „Фото синтеза“ (2013). Овој несекојдневен издавачки потег се обидувам да го разјаснам во поговорот од книгата, кој во продолжение можете да го прочитате во целост 😉

Марија Бежановска е новинарка и преведувачка која со години наназад ги преведува делата на македонските и балканските автори на француски јазик за тамошните водечки издавачки куќи. По објавувањето на „Ветрилиште“ ме контактираше, и по читањето на книгата добив позитивни реакции од неа. Вчера на нејзината страница постираше извадок од романот, чиј наслов на француски звучи многу убаво: „Au gre du vent“. Еден збор разделен на четири.

Гостувањето во синоќешната емисија „Наш подиум“ на националната телевизија ми покажа дека сум од национално значење… Се разбира, мала шега не е на одмет Всушност, ми докажа дека ако новинарката е подготвена и ако ги поставува вистинските прашања, како што, за жал, ретко се случува, тогаш разговорот може да биде многу квалитетен, нешто што како содржина фали на домашните ТВ канали. Затоа и’ благодарам на иницијативата и на поканата на Јаглика Петковска со која прв пат се запознавме, и и’ посакувам да продолжи со работата во вистинската насока.

Денес од печат излегува „Филмско око“, четвртата книга со филмска есеистика. Во продолжение е комплетниот предговор во кој се обидувам да ги лоцирам причините за излегувањето на уште едно дело од областа на публицистиката 😉

„Минатата, 2024 година, на мојот педесетти роденден, што претставува една фина, заокружена бројка, прославив уште неколку убави јубилеи поврзани со моето творештво: десеттата издадена книга, романот „Ветрилиште“, кој воедно е мој петти објавен роман, и точно осумнаесет години по првата книга, збирката раскази „Кротки приказни“, со што влегов во „книжевно полнолетството“. Оваа година, пак, се навршуваат десет години од објавувањето на првата книга со филмска есеистика „Филм.мкд“, издадена една година по завршувањето на
ангажманот со филмскиот магазин „Филмополис“. Тоа неоспорно значи дека повторно е време за славење, овој пат низ призмата на седмата уметност!

Поговор за „Ветрилиште“; пишува: Оливера Ќорвезироска

„Ветрилиште“ е десетта книга на Игор Анѓелков за осумнаесет години колкава што
е временската отсечка од неговата прва книга од 2006 до најновата – денес, 2024. Mатематички, просечниот интервал на Анѓелков од книга до книга е 1,8 години, што самото по себе кажува дека се работи за творечки ритам за почит. Подвлекувајќи дека годинава е јубилејна за авторот (полни 50 години), го надополнувам вонлитерарниот контекст со уште еден факт: „Ветрилиште“ е негов петти роман (по „Крај-пат“, „Фото синтеза“, „Шрапнел“ и „Мина“) со што, на извесен начин, се заокружува, се „јубилеизира“ и романескната низа.

Zurim u karstnu jamu ispod mene i pijem domaće, Istarsko pivo. Ovaj balkon je idealno pozicioniran, ni na nebu ni na zemlji, i moram paziti da ne prekoračim granicu. Završavam drugu i posljednju limenku dragocene tijecnosti. Oblaci najavljuju olujno poslijepodne, ali to ne znaci da zip-line preko jame treba da stane. Na nekoliko koraka od Hiže od besida je platforma na koju pristiže nova grupa avanturista. Prepoznajem različite europske jezike. U prvim danima spisateljskog boravka bilo je čudno čuti tu buku, miks straha i oduševljenja, ali ubrzo sam shvatio da je u ovoj osami lijepo imati nekog nedaleko od sebe. Dižem ruku Martinu u znaku pozdrava, on mi uzvraća velikim osmijehom i pita kako je danas Makedonac. Kažem „Tutto bene” u duhu istarskog internacionalizma, i sve se nastavlja neopterećenim tokom popodnevne sijeste.

пишува: Никола Пијанманов

„Зарем сме судени да умираме сами на ова парче земја? Зарем растеме нови генерации, кои едвај ќе чекаат да заминат од оваа пустелија?“ Овие прашања ги поставува Игор Анѓелков во најновиот роман „Ветрилиште“, а тие фучат како силен студен ветер низ листањето на неговото прозно дело. Празните предели и простори… сиви предградија. Таква е и мојата преокупација во сликарството на пејзажизмот. Ќе остане ли навистина овде жива душа, или како во последниот филм на Романецот Мунгиу, луѓето ќе исчезнат, а населбите ќе се наполнат со мечки и диви ѕверки од планините. Устите се затвораат полека, како да ги сошива времето, не толку стареењето, туку бесполезноста од нештата да се кажат од предолгото премолчување на зборовите. Атрофирале нашите усти и ја изгубиле својата најзначајна функција – да кажат нешто вистинито.

Горан беше вљубен до уши. Тајната ја делеше со малку другари, најмногу двајца, и тие беа негови сојузници кои правеа сè за да се оствари љубовта, да добие фидбек и од другата страна. Но, тоа, за жал, никако не се случуваше. Тој секое утро се будеше со мислата за неа, за прекрасната Миа со сини очи, остар поглед и прекрасна насмевка. Кога добро размисли, всушност, таа беше неговата прва вистинска љубов. Многу девојки од одделението потајно го сакаа, но Горан беше до уши вљубен во Миа од другото одделение, врсничка и сопатничка од другата, соседна училница.

Новинарот и публицист Тони Димков е ретката светла точка во печатените медиуми кога станува збор за настаните од уметноста и културата. Во последниот, 261 број на „Културен печат“, додатокот на осум страници кој излезе во викенд изданието на „Слободен печат“, зборувавме за процесот низ кој поминав пишувајќи го „Ветрилиште“, но загатнавме и други теми релевантни за актуелната книжева сцена во Македонија. Всушност, сето она што беше (или требаше да биде) кажано на промоцијата на книгата, е фино сублимирано во ова интервју.