Денес се одбележува 53-годишнината од смртта на Џим Морисон, еден од најхаризматичните музичари во 20 век. Овој ден во 1971 година беше кобен за сјајниот вокалист и текстописец, кој уживајќи во слободните денови со својата драга во Градот на светлината, беше пронајден мртов во кадата токму од неговата љубов. Сето тоа беше прикажано на крајот од филмот „The Doors“ од 1991 година, кој ги скокоткаше нашите тинејџерски фантазии. Деновиве наидов на една изјава од неговиот соборец Реј Манзарек која се однесува токму на споменатиот филм на Оливер Стоун, која од сосема поинаков агол гледа на популарниот филм кој го реактуелизираше животот и делото на музичката икона, дваесет години по неговата смрт.

На денешен ден пред 44 години беше објавен антологискиот сингл „Love will tear us appart“ на Joy division. Ова е вратата која го отвора и затвора спотот за песната, всушност, единствениот промотивен спот продуциран од бендот. Сето друго што сме гледале од култната манчестерска група се снимки од нивни настапи во живо. Спотот е снимен во април 1980 година, три недели пред смртта на Јан Кертис, во студиото на T. J. Davidson во Knott Mill, каде бендот вежбал на почетоците од кариерата.

Седам на балконот и мрцкам од шопската салата која како мелем ми требаше после интензивно поминатото  време на работа. По нестручното кастрење на дрворедот минатата есен од страна на „Паркови и зеленило“, погледот ми е директно насочен кон контејнерите на улицата. Еден млад момак на 35-40 годишна возраст дојде со моторчето со огромната „направи-сам“ приколка позади, која е двојно поголема од неговото превозно средство, го отвори контејнерот за пластика и од него почна да вади шишиња кои сограѓаните уредно ги селектирале и ги фрлиле на означеното место. Боцнувам домат и краставица наросени со увозно сиренце и ја следам ситуацијата. Момчето полни една голема кеса, пластичните шишиња ги претура во големата платнена приколка на неговиот мотоцикл паркиран среде улица, и се враќа по нова тура. Пред следното боцкање во чинијата пред мене, отворам ФБ на телефонот (модерни времиња, „сурфаш“ за време на ручек) и ми излегува рекламата за концертот на „Архангел“ и „Ареа“ во петок во Битола. Со денови не можам да ја избегнам оваа реклама. Јас, од „висока“ балконска позиција, го следам момчето и неговата борба со контејнерите, истовремено примајќи информација за концертот на „Архангел“ и „Ареа“ во Битола!? Какво време да се биде жив, и да се посведочат овие контрасти!

Еден од музичарите кој сакав да го гледам во живо барем еднаш во животот беше (сега е веќе „беше“!) – Том Јорк. Се разбира, желбата наложуваше да се гледа комплетниот „Рејдиохед“ во живо, но кога веќе неговиот матичен бенд подолго време не е активен, тогаш се фаќате за она што е курентно во моментот. А „The Smile“ не само што се курентни, туку тие се оној нов ветер на зачмаената светска музичка сцена преполна со разни ретроа, ривајвли и уште какви не изрази на „р“ („ретроградни“ е веројатно најсоодветниот термин). Можноста да се гледаат во живо во Софија не смееше никако да се пропушти, и благодарение на најдобрата агенција за посета на музички настани, штипската „Еуротурс“, сонот стана јаве.

Со ваков глупав и смешен, но добронамерен наслов ја одбележувам 25-годишнината од објавувањето на многу драгиот албум „Californication“ на Red hot chilli peppers. Момците од Калифорнија кои се „возеа“ на гранџ бранот во 90-те заедно со Nirvana, Pearl jam, Alice in chains, Soundgarden… „подарувајќи“ ни сосема поинаков, фанки звук, но со слична енергија како онаа која доаѓаше од Сиетл, по едно-ипол-децениско постоење се чини го снимија својот најзрел албум, кој на многумина им е при самиот врв, меѓу омилените. Тој излезе на 08 јуни 1999 година, и да, тоа е единствениот албум што го поседувам во домашната ЛП колекција од „Пеперси“, на кој одвреме-навреме со драго срце му се навраќам.