Ако од мал си слушал музика, ако од мал си стекнал навика да купуваш носачи на звук (се разбира, касети, бидејќи зборуваме за 80-те години), ако од мали нозе си сфатил дека музиката е важна во животот, тогаш потајно си сонувал дека еден ден ќе добиеш музички систем на кој соодветно ќе ја пушташ и слушаш сета таа нотна убавина на овој свет. По редицата касетофони со сомнителен квалитет, најпосле го добиваш музичкиот систем како од германските каталози што си ги гледал кај тетка ти, и на радоста и’ нема крај. Во втората половина на деветтата декада од минатиот век саунд-системот „Kamacrown“, колку и да беше чкарт гледано од денешна перспектива, во тоа време беше остварување на детскиот сон, особено поради тоа што покрај касетите, се отвори можноста за слушање на музика и на грамофонски плочи. Така скромно започна ЛП-пасијата која трае и ден-денес.

На кој носач на звук ги слушнавте вашите први омилени песни? Се разбира, на легендарните касети. Ова е приказната за холандскиот изумител Лудовик Фредерик Отенс, кој на светот му ги „подари“ касетите кои долго време беа составен дел од сечиј дом на планетата, а во последно време се враќаат во игра, бидејќи дел од бендовите своите албуми, освен на плоча, која исто така се врати на голема врата меѓу љубителите на добриот звук, ги издаваат и на касета.

Кон албумот „Songs of a lost world“ на The Cure

Се чини како оваа година сите да објавија албуми. Го слушам интервјуто на „стариот лисец“ Дејвид Гилмур кој јасно нагласува дека клучни биле тие година-две од пандемијата, кога бевме затворени дома и сакал-нејќел, за да не полудиш, почнуваш да твориш. Ник Кејв, Меркјури рев, Тиндерстикс, Бет Гибонс, Прл џем, Лори Андерсон, Смешинг пампкинс… се само дел од имињата кои не’ почестија со нов материјал. Дури и јас издадов пет книги(!) Сепак, од сето наброено, за мене албум на годината е „Songs of a lost world“ на Кјур, не затоа што стана број еден на релевантните листи од оваа и онаа страна на океанот, туку затоа што слушањето на ова ремек-дело и уживањето во него е најмалку што можам да сторам за Илиќот, првиот што од мојата генерација замина на оној свет.  

Во животот постојат нешта кои не се забораваат. Пред 30 години имав чест да преведам и приредам еден поголем текст за Џон Кејџ, еден од најпочитуваните авангардни композитори во минатиот век, оној чија легендарна композиција „4 минути и 33 секунди“ се состои само од тишина за време на која и пијанистот и публиката го доживуваат делото на лице место додека молчат, така докажувајќи дека самоконтролата и пред се’ тој чудесен звук на тишината се оние нешта што ќе го спасат светот. Три децении подоцна случајно наидувам на винилно реиздание на еден негов легендарен албум, и иако во моментот ги трошев последните пари од месечниот буџет, сепак се договорив сам со себе дека ова ремек-дело мора под итно да стане дел од скромната домашна колекција, токму поради некогашната љубов кон неговиот автор.

Денес се одбележува 53-годишнината од смртта на Џим Морисон, еден од најхаризматичните музичари во 20 век. Овој ден во 1971 година беше кобен за сјајниот вокалист и текстописец, кој уживајќи во слободните денови со својата драга во Градот на светлината, беше пронајден мртов во кадата токму од неговата љубов. Сето тоа беше прикажано на крајот од филмот „The Doors“ од 1991 година, кој ги скокоткаше нашите тинејџерски фантазии. Деновиве наидов на една изјава од неговиот соборец Реј Манзарек која се однесува токму на споменатиот филм на Оливер Стоун, која од сосема поинаков агол гледа на популарниот филм кој го реактуелизираше животот и делото на музичката икона, дваесет години по неговата смрт.