Наутро, напладне, попладне, навечер… Секое возење со лифтот ми предизвикува вртоглавици поради „остарената“ Мадона, која го рекламира познатиот хотелски бренд повикувајќи ги гостите „да се изразат себеси“, останувајќи во квалитетна „состојба на умот“.

Е како бре, сестро Лујза Чиконе, да го направам тоа, кога ме плашиш? Па уште потсетуваш дека појадокот е од 6.30 до 10 часот!? Мене ми се совршено јасни сите тие -изми, но кочи малку! Како после овие сновиденија да ставам нешто во уста? 🙂 Нема збор, појадокот е одличен, има „од пиле-млеко“, но мора прво да се дојде до седмиот кат, каде се наоѓа ресторанот, а возењето дотаму изискува гледање во овие фотографии кои на екранот се менуваат на неколку секунди, доволно да ви останат во главата уште долго потоа.

Тогаш ми текнува на бурек-бутката преку улица, која работи 24/7. Излегувам од хотелската соба и се упатувам по скалите кон излезот, овој пат избегнувајќи го лифтот. Надвор ме заплиснува опојниот мирис на бурекот, љубљанскиот бурек со јужњачки мирудии, универзалниот јазик кој ги спојува сите. Културно ги чекам Афро-Американците и останатите балкански браќа да ја земат својата нарачка, и се честам четврт со месо. И јогурт. Нека пукнат душманите!

Првиот гриз на клупата во паркот веќе се мaтка таму-ваму низ устата, чувството е неодоливо, и природно почнувам во себе да си ја пејам „Ray of light“ од Мадона. Нек иде живот 😉