На денешен ден пред седум години почина славната американска писателка Урсула Легвин (21.10.1929 – 22.01.2018). Таа се прослави со нејзините научно-фантастични дела сместени во универзумот „Ханиш“, како и со серијалот за „Земјоморието“ (Earthsea). Дебитираше во 1959 година, а нејзината книжевна кариера траеше речиси шеесет години, објавувајќи повеќе од дваесет романи и над сто раскази, покрај поезијата, книжевната критика, преводите и книгите за деца. Според добрите познавачи на СФ-литературата, нејзино клучно дело е „Левата рака на темнината“, на кое ќе се фокусираме во понатамошниот дел од текстот. Имав среќа во истото да уживам уште во 90-те години на минатиот век, кога во едно од последните интервјуа, Милан Младеновиќ (ЕКВ) на прашањето на новинарката да наведе омилена книга, го посочува токму овој роман.

Кога ќе се спомене жанрот „научна фантастика“ во книжевноста, првите асоцијации се имињата на Артур Кларк, Исак Асимов и Френк Херберт, меѓу другото, и поради успешната екранизација на дел од нивните романи, потоа, Вилијам Гибсон и Брус Стерлинг заради „киберпанкот“ и освежувањето на жанрот во последните две децении од минатиот век, и, ако одиме подалеку во минатото, неодминливите Жил Верн и Херберт Џорџ Велс. Листата секако е многу подолга, но ете, ги споменавме можеби најважните и најпопуларните носители на научната фантастика во литературата. Но кој е првиот автор со зачуван ракопис кој ја пуштил својата фантазија до неограничени пространства, успевајќи да создаде привлечна приказна која и по толку многу време е релевантна и денес, во новиот милениум? Одговорот е Лукијан од Самосата, кој во вториот век од нашата ера ја напишал „Вистинска приказна“, праќајќи ги читателите дури на Месечината.