Синоќа сите патишта водеа во Рим… пардон, во Кисела вода. Добро, нешто слично, но не баш исто Синоќа „Суперхикс“ прославија 30 години од своето постоење со спектакуларен мега настан во паркот „Расадник“, со многу гости на сцената, со убава енергија, со насмеани лица од сите генерации… Присуството беше задолжително, затоа што требаше да им се оддаде почит на дечките за инаетот, издржливоста, креативноста и безбројните песни кои сите ние со години наназад си ги певуцкаме во разни прилики и ситуациии во оваа наша небиднина.
Минатиот викенд градот Кочани во источна Македонија беше „местото каде треба да се биде“, затоа што понуди програма за сите сетила. Добро е кога малите општини низ државава ќе покажат чувство за вистинска културна понуда и со тоа ќе ги анимираат не само сопствените граѓани, туку ќе привлечат публика и од другите градови.
Годината е 1999. Студиите по новинарство се при крај, и по актуелниот радио ангажман во „Стотројка“ и хонорарните текстови низ разни македонски весници и списанија, ми се укажува можност да почувствувам како е да се работи и во телевизиски медиум. Тогашен ТВ Сител беше сосема поинаков од денешниот, со многу ентузијасти кои си ја сакаа и си ја знаеја работата, која резултираше со интересни телевизиски продукти.
Попладневниот магазин беше од областа на културата, и во негови рамки правам прилози на разни теми, меѓу кои највеќе ја третирам домашната музичка сцена. Сето тоа по кратко време се претвори во еднонеделен дваесетминутен магазин со наслов „Нова машина“.
Кога нештата се случуваат природно, без да ги силуваш, навистина испаѓаат убаво. За да ја елаборирам и образложам оваа почетна реченица, ќе морам да се вратам во далечната 1999 година, кога и започна мојата Суперхикс приказна. Тогаш бев млад и зелен новинар во културната редакција на (знам, чудно ќе зазвучи) во тие години перспективната ТВ Сител, како дел од попладневната програма претежно наменета за постарата генерација конзументи, во која се обидував да исфурам свој филм, креирајќи 30-минутно парче наречено „Нова машина“, во кое најредовна рубрика ми беше посетата на скопските гаражи каде свиреа знајни и незнајни јунаци од нашето музичко подземје, за кои потоа или воопшто веќе не слушнавме, или, напротив, како во случајот со Суперхикс, работата заврши со „Одличен: 5!“. Не дека постарите гледачи, што беше мој впечаток, не сакаа(т) рокенрол, но се обидував да го разбијам стереотипот во тој термин со претежно стерилни прилози посветени на, условно, „мртвата“ церемонијална култура, да уфрлам и нешто поразлично кое ќе привлече поинаква, пред се’ помлада публика пред ТВ екранот.
Синоќа „Суперхикс“ прославија 30 години од своето постоење со спектакуларен мега настан во паркот „Расадник“, со многу гости на сцената, со убава енергија, со насмеани лица од сите генерации… Присуството беше задолжително, затоа што требаше да им се оддаде почит на дечките за инаетот, издржливоста, креативноста и безбројните песни кои сите ние со години наназад си ги певуцкаме во разни прилики и ситуациии во оваа наша небиднина. 
