Откако го прочитав „Шрапнел“, среќнородената книга на Игор (бидејќи се појави во време кога читачките навики, се надевам, се враќаат во мода), би го нарекол монтажен роман. Ако не е тоа, тогаш тоа сигурно му е барем едно од имињата, што не е неочекувано од еден верен филмофил. Многуте кадри од кои е составена книгава се снимени во барем десетина плана и следат пет основни и повеќе епизодни дејствени линии, а кон нив се додадени и повеќе интертитри, текстуални карти што додаваат значење вредно за насочено читање на дејството.

Сместувањето на толку материјал меѓу две корици и на релативно мал физички простор подразбира внимателни скокови и доследна организација и хиерархизација. И токму тоа како да си го дал Игор за предизвик овде: да напише филмски комплескна проза. Во она што внатре е наречено „истек од самиот живот, од случувањата во него“, секојдневието од нашиот, или барем од соседниот, праг е врзано во еден круг пренаселен со дијалози и со внатрешни замислувања, со само неколку ликови, колку што често опфаќаат интимните кругови во реалноста, и со многу тангенти од јазикот на музиката, на филмот, на фотографијата, на театарот, овде и на науката… карактеристично за Игор.

Сеќавајќи се на еден разговор со него за гласот на децата во прозата, особено видлива ми беше решавачката улога на детскиот глас. Книгата, практично, почнува и завршува со тој глас, првин внатрешен, како спомен, а подоцна надворешен, како израз и апел. Како баш тој глас да е шрапнелот што остава важен белег врз некои направени одлуки, можеби најважните; белег како лузна, рана, контузија, траума, но и како лична ознака, нешто со што се препознаваме и според што паметиме. Така стекнатиот белег овде и секаде, ми се чини, помага во нешто многу важно: да нема срам од белезите, од тоа што нè означило. Оставајќи белег, детскиот глас овде, како и секаде, помирува.