Драги пријатели, со големо задоволство Ве информирам дека утревечер, на 17 декември во 19 часот, во Друштвото на писателите на Македонија ќе се одржи промоцијата на романот „Ветрилиште“. Чинам дека помина доволно време (5 ноември) од објавувањето на јубилејната, десетта книга, па редно беше да Ве поканам на гости и да почестам. Со драгата пријателка Оливера Ќорвезироска ќе се обидеме да ви ја приближиме книгата најдобро што можеме. Оваа дружба на „Максим Горки“ бр. 18 е одлична можност не само за колегите, туку и за сите оние што досега не зачекориле во храмот на книжевноста, конечно да го сторат тоа.

„Ветрилиште е именка, којашто лесно го упатува говорителот на македонскиот јазик на една друга, почеста и повообичаена именка-синоним: ветрометина/ветромет. Наставката -иште (во ветрилиште), која заедно со наставката -ина (во ветрометина) е сигнал за аугментатив и помага во брзото препознавање на именката употребена во несекојдневна форма – ветрилиште. Во коренот на ветрилиште (и на ветрометина) е ветрот. Впрочем, како и во ветрило (и во многу други зборови). Но ветрило е првенствено предмет (ладало, едро… нешто што функционира со помош на ветрот); а ветрилиште/ветрометина е место, локација изложена на ветар (провев) од сите страни. Во првиот случај ветрот помага, во вториот – отежнува. Ветрилата сакаат ветар, оние што се изложени на ветрилиште/ветрометина – сакаат да побегнат оттаму, од „ветрот“. Фигуративно, со преносно значење, ветрилиште/ветрометина се места изложени на многу опасности. Е токму такво е „Ветрилиште“ како збор-наслов на најновиот роман на Анѓелков: изложеност на приказната, на нарацијата, ако сакате и на животот на главниот лик Борис/Писателот (па и на авторот!)… на многу опасности. Или предизвици“.

Во поговорот за романот, промоторката Ќорвезироска потенцира:

„Ветрилиште“ е деликатен кус роман, несекојдневен и мошне храбар во домашниот книжевен контекст. Контролирано гротескен, напати и брутално искрен, соголен и соголувачки до коска. Бруталната искреност природно води кон бурен интерес (и коментар) кај читателите во секоја смисла. Ова не е роман за кој (ќе) се молчи. Напротив. Во него се препознава досегашното писмо на Анѓелков, но нештата како да се поместени потаму на повеќе нивоа, во повеќе насоки. Потаму од „Двојна експозиција“ на ниво на отвореност, потаму од „Шрапнел“ на ниво на трансферот татко-син, потаму (дури и како со лупа) од „семејството“ во „Мина“. На „Ветрилиште“ може да се гледа и како на еднодневна микро роад-нарација, но сепак доста различна од „Крај-пат“…

Се оди потаму и во стварноста и во автореференцијалноста, во ангажираноста и во социјалната опсервација,.. но потаму и во филмот и во музиката во смисла на раскажувачки орудија. Травестијата како постапка со реални личности се подослободила и сега уште појасно се препознаваат „обрасците“, алузиите… Сезнајниот раскажувач (авторот?) раскажува на опасниот раб на стварноста (вистината?), истовремено дефинирајќи ја својата поетика преку поетиката на главниот лик Борис/Писателот. Романот, всушност, неговата микро роад-нарација е досетливо ситуирана во еден ден, помеѓу две кукурикања. Почнува буквално со ономатопејата „кукурику“ (во 5:30 наутро) и завршува со „кукурику“ кон крајот на истиот ден (во 22 часот): цел еден живот во 16 и пол часа“.

Ве очекувам 😉