Утре од печат излегува новата книга во детската едиција „И ете приказна“ на ИЛИ-ИЛИ, соработката на Раја и Георги Господинови во сликовницата со приказни за мали и големи деца симпатично насловена „Свадби за животни и нешта“. По романите „Природен роман“ и „Физика на тагата“, како и збирките раскази „И се’ стана месечина“ и „Сите наши тела“, драго ми е што со ова издание ќе откриеме и едно поинакво лице на Господинов, кој со својата (во времето на создавање на книгата) шестгодишна ќерка успеале да направат многу симпатична книго-сликовница која се надевам дека ќе наиде на голем интерес кај читателите.

Годината беше 2015-та, а месецот октомври, значи токму овој период пред пет години, кога Господинов беше наш гостин во Старата скопска чаршија, каде правевме промоција на неговиот роман „Физика на тагата“, во превод на македонски јазик на Душко Крстевски, кој е „виновник“ и за преводот на актуелната, детска книга. Иако се’ беше во знакот на неговиот култен роман, сепак Георги во неговиот ранец си имаше примерок од тогаш актуелната книга која штотуку му излегла во Бугарија, секако, во неговата издавачка куќа „Жанет 45“. А честа и задоволството да ја запознаеме Раја Господинова, која ни остави многу убав впечаток, ја имавме пред две години, кога на почетокот од јули во кумановскиот театар се случи премиерата на истоимената претстава работена според романот „Физика на тагата“.

„Свадби на животни и нешта“ започнува со прекрасен вовед. Дијалогот меѓу таткото и ќерката започнува на следниот начин:

Треба да кажеме неколку зборови на почетокот.
Зошто?
За да ги поканиме и да ги воведеме.
Добро, се согласи Раја.
И напиша:

ПРЕДГОВОР
Ве молам, прочитајте ги нашите приказни и видете ги нашите цртежи. Тато малку не го бива со цртањето.

Е, па, ако сакаш, да го скратиме крајот, реков јас.
Не може, ќе биде многу кратко. Напиши си ти друг предговор ако сакаш.

Еве го:

„Драги читатели (кхм-кхм, се закашлувам), ги направивме овие измислици и чкртаници во неколку есенски вечери минатата година, кога Раја немаше уште навршени 6, а јас веќе бев 7 пати на нејзините години плус уште 3. Седевме пред прозорецот, се стемнуваше и таа ми рече дека може да ги чуе предметите во собата како си зборуваат. Прозорецот со вазната, книгите во библиотеката помеѓу итн. Почнавме да слушаме кој со кого си зборува и што точно. Потоа, таа предложи (идејата е нејзина, признавам) да им направам свадби. Што ли ќе се случи ако некакви предмети во собата се земат. Како, како… каучот и крокодилот, на пример. Да, имаме еден огромен крокодил што обично лежи на каучот. Кадифен крокодил, заборавив да кажам.

И така тргна работата. Ако ова се спои со она или стане како него или имаат деца и тие можат да се на половина вакви, а со другата половина онакви. Затоа што сите нешта, дури и каучите и шкафовите, се живи и можеби нешто им тежи (ние на каучот, на пример) или ги развеселува. Или да сакаат да бидат нешто друго, како сите нас. Малку ќе биде тажно ако целиот живот каучот е само кауч, прозорецот – само прозорец, жирафата – жирафа, а Ајфеловата кула – само Ајфелова кула.

Потоа секој од нас на листот (веќе еднаш употребен), тајно од другиот, го црташе неговото предмет-животно и додаваше – ако може – кратка приказна.

Така беше.

Додека го пишувам овој задоцнет предговор, повторно дојде есен. Не е ли чудно дека секогаш ова време е есен?! Веќе завршувам.

А, го заборавив најважното. Немојте да бидете строги. Цртежите и приказните не се вешти, но вие речете дека се симпатични. А, пак, ако ве натераме и да направите вакви свадби на некоја тетратка или на стари листови додека си седите дома за време на долгите есенски вечери, значи дека вредело.

– Тате, многу е долго ова – вели Раја.
– Ништо – одвраќам – и без тоа никој не чита предговори.

Јас и Раја                                                                                                                            Јас и Тато