Со ваков глупав и смешен, но добронамерен наслов ја одбележувам 25-годишнината од објавувањето на многу драгиот албум „Californication“ на Red hot chilli peppers. Момците од Калифорнија кои се „возеа“ на гранџ бранот во 90-те заедно со Nirvana, Pearl jam, Alice in chains, Soundgarden… „подарувајќи“ ни сосема поинаков, фанки звук, но со слична енергија како онаа која доаѓаше од Сиетл, по едно-ипол-децениско постоење се чини го снимија својот најзрел албум, кој на многумина им е при самиот врв, меѓу омилените. Тој излезе на 08 јуни 1999 година, и да, тоа е единствениот албум што го поседувам во домашната ЛП колекција од „Пеперси“, на кој одвреме-навреме со драго срце му се навраќам.

Радоста е неизмерна кога, и по четири децении, ќе откриеш некое парче музика кое мудро се криело од тебе, за токму после толку долго време, да ти се „разголи“ во сиот свој сјај. „Талас“ е музички проект на Бојан Печар, басистот на ЕКВ, за кој ниту угледниот музички новинар Петар Јањатовиќ нема засебна референца во неговата антологиска „Екс-ЈУ Рок енциклопедија“, туку само попатно го спомнува низ текстовите за други музички проекти на музичарите кои се дел од оваа плоча. А насловот? Па, всушност тој е оној кој ме привлече кон овој албум. Насловот на славниот расказ на Џером Селинџер совршено одговара за музичката слика на „Талас“ во 1983 година и за сето она што низ нивниот њу-вејв пристап сакаат да и’ го подарат на тогашната (но и денешната) публика на овие простори.

За музичкиот свет на Крсте Роџевски

Кон крајот на минатата година, поточно, на 19 декември, во „Винил“ се одржа промоцијата на новиот албум на Кристо (Крсте) Роџевски насловен „The Rabbit and the Fallen Sycamore“ (Зајакот и паднатиот јавор), излезен не толку одамна пред тој датум. Ја искористив можноста да се запознаам со музичарот, кој со драго срце ми ги потпиша моите/неговите плочи, со што на најдобар можен начин ја заокружи трилогијата започната со „Batania“ (2015) и „Bitter almonds“ (2016). Во таа студена скопска вечер, како најава на претстојната зима, неминовно се наметна прашањето „Кога ќе ги чуеме волшебните ноти од албумите, во живо во Скопје, или можеби во Битола“, на што Крсте како од пушка одговори: „Кога ќе ме викнат“. И еве, конечно, „Крстета го викнаа“ на ОФФ фест, но, беља работа, јас токму тој ден патувам и нема да можам да присуствувам на концертот. Па момци, дај консултуирајте малку околина, не ја бива вака 🙂 Но, нејсе.

Читај повеќе →