Во розово обоениот милитаристички свет на филмот „Солзи на Богот на сонцето“, каде светот претставува комплексно глобално село, приказната се одвива во африканските шуми чиј старомоден трибализам се’ уште изгледа егзотично и привлечно, најмногу поради неговата (условна) нецивилизираност. Ако режисерот Оливер Стоун во филмот „Црниот сокол е срушен“ ни ја пренесе бескомпромисната граѓанска војна во Сомалија, а Дејвид Расел во „Трите крала“ ни го покажа двојниот стандард на Бушовата администрација во Заливската војна во Ирак на почетокот од 90-те години, Антоан Фукуа во овој филм ги поддржува актуелните „хуманитарни интервенции“ на Буш помладиот, но не одговара ниту на основното прашање: Со кого тие, всушност, се борат? Сценаристите Патрик Чирило и Алекс Ласкер конфликтот го сместиле во Нигерија, во која нафтата никогаш не била приоритетна за американската политика, но се работи за држава во Африка за која најголемиот дел од американската публика не знае каде се наоѓа, и во која, стандардно, владее безредието на црномурните варвари, а причините за интервенција се добро симулирани.