Во четвртокот во прекрасниот простор во центарот на Скопје се отвори тематската изложба „Лица“, како осмо продолжение од серијалот „Несовршен простор“ кој во годиниве наназад континуирано го организира Здружението за култура „Транзен“. Втор пат по ред во галеријата „Метаноја“, а претходно во други градови низ Македонија, овој проект покажува конзистентност нудејќи преглед на најпотентното во моментов на домашната ликовна сцена, истовремено продуцирајќи и покажувајќи несомнен квалитет.
„Има една вредна група на уметници во Струмица кои гравитираат околу ликовната уметност, книжевноста, театарот, филмот, музиката… и постојано создаваат нови перспективи преку настаните, изданијата, претставите… на тој начин одржувајќи го здрав духот на градот. Имам неверојатна среќа што моите книги и текстови им се допаѓаат. Во среда, на 17 септември, ќе се обидеме да направиме синергија меѓу присутното и возможното, создавајќи убав темел за понатамошни дружби и соработки“.
Ова беше најавата за настанот „Портрет на Игор Анѓелков“ во организација на „Здружението за култура – Транзен“, а во продолжение одиме со пост фестум доживувањата од Југот 😉
Кон претставата „Деца на светот“ од Стефан Цанев, во режија на Васил Михаил
пишува: д-р Тони Ќосев
„Каде што ми е добро – таму ми е татковината“. Аристофан
„Смеа со солзи“, рекол Пушкин за Гогољ. Во времето на стереотипи, клишеа и излитени фрази, Стефан Цанев направил црнохуморна драма, толку искрена и горчлива. Моќна сатира за продолжената општествена криза. Налик на фадо мелодија – плач, полн со меланхолија и безнадежност. Темата е општобалканска – иселувањето на младата популација во современиот Елдорадо – развиените земји на Западот и Северот.
пишува: Никола Пијанманов
„Зарем сме судени да умираме сами на ова парче земја? Зарем растеме нови генерации, кои едвај ќе чекаат да заминат од оваа пустелија?“ Овие прашања ги поставува Игор Анѓелков во најновиот роман „Ветрилиште“, а тие фучат како силен студен ветер низ листањето на неговото прозно дело. Празните предели и простори… сиви предградија. Таква е и мојата преокупација во сликарството на пејзажизмот. Ќе остане ли навистина овде жива душа, или како во последниот филм на Романецот Мунгиу, луѓето ќе исчезнат, а населбите ќе се наполнат со мечки и диви ѕверки од планините. Устите се затвораат полека, како да ги сошива времето, не толку стареењето, туку бесполезноста од нештата да се кажат од предолгото премолчување на зборовите. Атрофирале нашите усти и ја изгубиле својата најзначајна функција – да кажат нешто вистинито.
Во 2018 година „Времиња“ во галеријата „МКЦ“, две ипол години подоцна „Пасија“ во галеријата „Метаноја“, а синоќа „Вечнеење“ во двата салона „Империјал“ при КИЦ во Скопје. Никола Пијанманов со новата поставка на супериорен начин ја сублимира својата поетика и ликовна естетика, своите интереси и светогледот, своите перцепции и внатрешни превирања. Оваа неформална трилогија заокружена со „Вечнеење“ и не можеше да содржи друг наслов освен повикот за една духовна егзистенција со поглед кон небото, кон вечноста, поткрепена со насловниот каталошки цитат на данскиот „Или-Или“ филозоф Сорен Кјеркегор: „Во овој живот одлучуваш за својата вечност“. Или со своето делување ќе придонесеш кон појасно согледување на контекстот во кој живееме, или комформистички ќе гледаш отстрана и ќе мислиш дека уживаш во плодовите на хаотичноста. Пијанманов влечејќи поуки од второто, радикално го поинаквува и разобличува првото „или“.
Кон романот „Мина“; пишува: Никола Пијанманов
Се радувам на секој осврт кон книга: кус, експресивен, долг, есеистички… Во време кога оние кои тоа треба да го прават не се на ниво на задачата, многу ми значат илуминациите од драги луѓе. Всушност, во нив и единствено верувам.
Никола Пијанманов минатата недела на манифестацијата „Поетска ноќ во Велестово“ и’ ја „подари“ скулптурата инспирирана и посветена на песната „Есен“ од Рајнер Марија Рилке. Токму германскиот поет е една од референците во освртот кон романот „Мина“, кој Пијанманов го дочитал деновиве, во време кога и тој има причини за прослава на својата уметност. Велат дека писателот целиот живот пишува само една книга. Но Никола во освртот споменува и еден многу битен, клучен збор – трпеливост. Чинам дека тука лежи сета магија при создавањето на едно дело.
Една од изложбите во Скопје која периодов предизвикува особено внимание е „Пасија“ на Никола Пијанманов, отворена на 10 декември во галеријата на кафе-книжарницата „Метаноја“. Просторот кој се наоѓа под нивото на улицата „Максим Горки“ е совршен за претставување на библиската приказна за Христос видена од перспектива на струмичкиот уметник. И додека горе низ прозорците ги гледаме чевлите на сограѓаните како итаат натаму-наваму во потрага по празнична среќа, во галеријата може да ги истражиме сликите кои Пијанманов ги подредил во совршена синестезија, предизвикувајќи рој од различни чувства.
Пред неполни две години, струмичкиот сликар Никола Пијанманов во галеријата на Младинскиот културен центар во Скопје ја претстави својата уметничка визија за светот преку серијата слики насловена „Времиња“. Во очекување на неговата нова поставка во текот на 2020 година (бидејќи време е за тоа!), се потсетуваме на оваа прекрасна изложба, која посетителите можеа да ја видат од 13 до 28 април 2018 година.
