Минатиот месец „Кроација рекордс“, наследникот на славниот „Југотон“, го реиздаде албумот „Био сам наиван“ на Даниел Поповиќ. Поводот е четири децении од објавувањето на колекцијата од 10 песни, која во Југославија се продаде во тираж од 725 илјади примероци на разни носачи на звук, со што албумот го направи еден од најуспешните поп производи во поранешната држава. Wow, 725 илјади примероци не се заебанција!
Луксузното реиздание не е скапо, чини само 19 евра, но не ми се купуваше нешто што е ново и исполирано, туку сакав да го почувствувам мирисот на сеќавањата и времињата кои никогаш нема да се вратат. Затоа наминав кај препродавачите крај Вардар, а еден од познаниците се потруди да ми најде сосема солидна копија од албумот. Нејзиниот мирис ме телепортираше не во иднината, туку во минатото, онаму каде што чучат сеќавањата на едно време кое никогаш нема да се врати, сеќавањата кои се единствените параметри кои не’ разликуваат од неминовната роботизација во иднината, нешто што Филип К. Дик одамна го навести во новелата „И андроидите сонуваат електрични овци“, која потоа доби феноменална филмска верзија во „Блејдранер“.
