Во време кога сите сме преокупирани со ситуацијата во која нашите генерации за прв пат се соочуваат со пандемија од ваков вид, романот „Шрапнел“ мудро продолжува да живее меѓу читателите. Впрочем, кога книгата ќе излезе од печат, таа веќе не му припаѓа на писателот, туку на читателите. А д-р Тони Ќосев е еден од нив. Ценет професионалец во Струмица и околината, љубител на уметностите, и пред се’, пасиониран читател. Токму затоа се драгоцени ваквите импресии. Текстот го добив на мејл, и по телефонскиот разговор во кој со д-р Ќосев убаво си поприкажавме, добив дозвола да го објавам и овде

„Шрапнел“ е најновото и најдобро дело (досега) на сестраниот Игор Анѓелков, за мене голем авторитет во областите на книжевноста, филмот и музиката. Целата негова ерудиција, естетика и етика дошле до израз во ова дело. Тој не се срами да ги истакне своите бројни извори на инспирација и влијание од литературата (Јерговиќ, Господинов, Уелбек, Кундера, Хесе, Буковски, Бродски, Иванов, Јаневски, П.М. Андреевски…), од музиката (Боуви, Том Јорк, Д Кјур, Бек, Стоун Роузис, Доутр, Соник Јут, Баухаус, Архангел…) и од филмот (Ларс фон Трир, Ингмар Бергман…). Но неговата раскажувачка техника не е вештачко лепење на цитати од споменатите автори, туку убава и одмерена посвета. Неговиот ракопис како „слоумоушн“ филмска камера се лизга и милува предмети, личности и настани, ги открива нивните најскриени тајни и создава блескави слики и сцени.

Овој роман (фрагментарен, хибриден, роман во роман, паралелен – со двојни  ДНК спирали) е химна за градот Скопје и неговите граѓани, настани и места. Урбаниот живот со сите убавини и грдотии – џунгла на асфалтот. Експлозивниот хумор на скопјани со нивните досетки и шеги ги ублажуваат траумите од транзициското лудило и сиромаштијата. Анѓелков ширум  ја отвора  вратата на сеќавањата и спомените. Еден збор раѓа рој асоцијации и – есејот е готов.

Романот е еден вид рефлексија на енергијата и младешкиот полет на new wave генерацијата и ме потсети на осумдесеттите години од минатиот век. Славно време кога бевме млади, силни и бунтовни, жедни за слобода, знаење и забава. Спремни да го менуваме светот (а на крајот светот, всушност, не’ промени нас). Ги слушавме Дугме, Чорба, Балашевиќ, Азра, Хаустор, Идоли, Шарло, Оргазам, Леб и сол, Мизар, Архангел, Партибрејкерс… ги читавме руските поети Достоевски, Киш, Хесе, Ман, Андриќ, Крлежа, Буковски, Голдинг, Зола, Јаневски, Петре М. Андреевски, Божин и Радован Павловски…  навивавме за големата фудбалска четворка (Ѕвезда, Партизан, Динамо, Хајдук) да бидат шампиони, а нашиот Вардар да остане во лигата (чесен исклучок е мојот другар Благој Дончев Чаушот, најголем навивач на Вардар, одеше на секој  натпревар 1-2 часа порано, знаеше се’ за клубот)…

Има во романот обилно и  иронија и автоиронија, посебно за творечката немоќ и стравот од белата празна хартија (Фокнер) на младите писатели , барањето на сопствен оригинален стил на пишување, малубројните читатели и нивниот (не)вкус. Анѓелков  исто така кратко и ефектно го прикажува малтретманот на хомосексуалците во нашето општество. Се сетив на убиството на Пјер Паоло Пазолини. Големиот Скот Вокер, инспириран од поемата на Пазолини – „21. Епитаф“ (посветена на неговиот млад  љубовник)  ја испеал величенствената и потресна „Farmer in the city“. Скот Вокер ја испеал и „The Seventh Seal“ посветена на антологискиот филм  на Ингмар Бергман (патем, неодамна почина и Макс фон Сидов).

Се’ на се’, „Шрапнел“ за кусо време го прочитав два пати, и топло го препорачувам.

За крај,  Лу Рид како завршна порака во ова време на корона-вирус КОВИД19:

JUST A PERFECT DAY
YOU MADE ME FORGET MYSELF
I THOUGHT I WAS SOMEONE ELSE
SOMEONE GOOD

д-р Тони Ќосев (25-27 март 2020)