„Не верувам во поезија која мириса на лаванда и лаги дека се’ ќе биде в ред. Поезијата што ја сакам се пие од валкани чаши. Рацете ти треперат, вриштат во празнината, а внатре има бучава која не можеш да ja поднесеш. Вистинската поезија не расте од светлината. Таа излегува од темнината на вашите коски, и подлабока е од улиците по кои некогаш сте оделе. Не прашувај се дали си добар, туку дали си искрен. И тоа е сосема доволно“. Дарко Митровиќ