Најголема заслуга за повторното актуелизирање на документарниот жанр на големото платно дефинитивно му припаѓа на режисерот Мајкл Мур, зад чии култни наслови „Куглање за Колумбина“ и „Фаренхајт 9/11“, иако несомнено се крие машинеријата на Демократите, сепак, тие се едно отворено четиво/критика на современите стравови и недостатоци во американското општество. По неговите социјално ангажирани ремек-дела стана многу популарно да се сними документарен филм кој ќе го привлече вниманието на кино-публиката ширум светот, тренд кој зема голем залет. Годинава еден од најинтересните вакви проекти е доку-драмата „Човек на жица“ на режисерот Џејмс Марш, филм кој светската премиера ја доживеа на Санденс, кадешто и жирито и публиката едногласно му ја доделија наградата за најдобар документарен филм.

Американскиот независен филм отсекогаш бил посилен од европските остварувања од слична провиниенција. Со необично третирање на навидум обичните животни приказни, американските независни режисери со години наназад тешко работат за да ги задржат своите фанови кои, вообичаено, ваквите филмови ги гледаат во малите арт-кина низ САД. Изненадувањето оваа година од овој вид на продукција е филмот „Јас и ти и сите што ги знаеме“ на авторката Миранда Џулај, добитник на специјалната награда на жирито на Санденс фестивалот, како и на канската награда за најдобро дебитантско остварување.