Пред некој ден, при случајна средба, еден познаник со кој не сме се виделе одамна, по вообичаените „како-си-шо-праиш“, не’ фати онаа мала, непријатна тишина кога не знаеш како да продолжиш понатаму, и во моментите кога веќе се немаше каде, тој како од пушка го исфрли прашањето: „Што мислиш, кои филмови годинава ќе добијат Оскари?“ Ме фати сосема неподготвен и затечен, и решив, како и секогаш, да ја кажам вистината, и само вистината: „Јас одамна не следам што се случува со Оскарите“. Тој ме погледна, заниша со главата горе-долу во знак на одобрение, и констатираше: „Аааа, ти си по оние Кан-ман, Берлин, Венеција…“ Слатко се изнасмеавме, се поздравивме и се разделивме, оставајќи ме попат да заклучам дека навистина во последниот период  многу повеќе ја следев и третирав седмата уметност која не беше произведена во холивудските студија. Впрочем, како и во најголем број од случаите откако 25 години се занимавам со филмска критика. Но, секогаш постои она „со чест на исклучоците“, а во случајов тоа е вториот дел од филмскиот спектакл на Џејмс Камерон насловен „Аватар: Патот на водата“.

Неколку пати во сто и кусур годишната историја на подвижните слики се случувало одредени филмски наслови да ги поместат границите на медиумот, поставувајќи нови начела од кои следните генерации треба да учат, трудејќи се истите и да ги надградат. Во овие модерни времиња кога наративноста и уметничкиот набој се сведени на минимум, а поголемиот дел од филмаџиите тажно се придржуваат до развојот на новите технологии, небаре истите ќе ги извадат од кал нивните здодевни филмови, секогаш постоеле и чесни исклучоци. Џејмс Камерон, секако, е еден од нив.