Од долчето се искачија право в лозје. Долу песокот чкрташе, а овде е земјата ровка, стапалките леко се одбележуваат. Мало е ова лозје и запустено – две-три стотини пењушки, како случајно поникнати.
– Ти најди си сенка, – рече едниот – а јас ќе се лекувам овде на сонце.
