Во време кога со филмот владее дигиталната технологија, која дури и на нискобуџетните филмаџии им овозможува олабавено да снимат некој наслов кој потоа рамноправно им парира на филмовите во кои се вложени многу пари, „лошите деца“ на Холивуд Роберт Родригез и Квентин Тарантино не се задоволуваат со ваквото, условно, олеснување на работата, туку влегуваат во авантура наречена кино-без-срам-и-перде, носталгично навраќајќи се на Бе-продукцијата од 70-те години на минатиот век, во која нема никакви правила, освен многу крв, луѓе-зомбија и желба за добра забава. Се работи за лудото тричасовно патување насловено „Целовечерна претстава“, дводелен филм кој својата премиера ја доживеа во април, а дефинитивно на светската публика кон него ќе биде целосно свртено во текот на летово.

Дали во средно училиште сте излажале, за да го оправдате вчерашното отсуство, дека починала баба ви? Добро, ако не сте биле инфициран лажго, тогаш, сигурен сум, барем со еден професор(ка) сте биле на воена нога!? А зошто? Па едноставно, поради несимпатичност, поради несигурноста во тие тинејџ години, или поради бунтот и зовриената крв кај секој средношколец. Ваквите вибрации на почетокот од 80-те години Пинк Флојд ги претворија во химна која сите ние одвреме-навреме си ја потпевнуваме во себе: We don’t need no education… Teacher, leave a kids alone! Но, и покрај силната медиумска поддршка на албумот „Ѕид“, проследен со филм и светска турнеја, професорите не се променија. Тие и понатаму останаа оние истите студени, професионални и заљубени во правото токму тие, со една бројка, да го оценат знаењето на учениците. Што значи тоа? Можеби таквите потреби кај нив ги наметнала некоја друга, непозната интелигенција, надвор од планетава?