Денеска од печат излегува „И други приказни“ од Георги Господинов, која пред десетина години првично ја издаде „Темплум“. Во очекување на ново дело од бугарскиот автор, актуелен со романот „Засолниште во времето“ кој доби многу меѓународни признанија, ИЛИ-ИЛИ се реши за ваков потег, на радост на многумина фанови на писателот.
„Она што кај сопствените деца го гледам како нивен најголем страв е дека ќе бидат исклучени од околината, па макар тоа било преку „булинг“, задевање или потсмев. Тоа е она од што најмногу се плашат. Ова е еден мошне дамнешен страв кај човековите битија, кои доколку заостанат зад племето, разните животни-грабливци ќе ги стигнат и ќе ги растргнат. Поради тоа човекот претендира да се претопи со околината. Но што да правиме со оние деца кои имаат поинаков темперамент, поинакви замисли и потреби?“
Кои се финесите кога се пишува поезија и проза, и особено литература наменета за најмладите? Ова е една од неколкуте теми кои Калина Малеска ги загатнува во разговорот со унгарската писателка Кристина Тот, која минатиот месец беше гостинка во Скопје.
Џиџева во своето портфолио има многу повеќе документарни од играни проекти, со кои неретко добиваше и награди на фестивалите, кои благовремено, низ разговор ги покривавме и во магазинот. За „Списокот на Тони Манџа“ и наградата на Блекбокс фестивалот во Берлин, со авторката зборувавме во „Филмополис“ број 32, а премиерата за битолските ергени во потрага по руски жени во „Барајќи ја среќата“ ја покривме во „Филмополис“ број 454. Џиџева рамноправно влегува во овој преглед, пред сè поради прекрасниот проект чиј составен дел беше и таа. Станува збор за остварување што својата премиера во Македонија ја доживеа на фестивалот „Браќа Манаки“, но ние разговорот со Џиџева го направивме следната пролет, кога филмот ја имаше својата кинопремиера во Кинотеката на Македонија. „Некои поинакви приказни“ е омнибус составен од пет приказни режирани од пет режисерки, кои доаѓаат од петте новонастанати држави од поранешна Југославија. Деловите едноставно насловени словенечка, хрватска, босанска, српска и македонска приказна ги потпишаа младите авторки Хана Слак, Ивона Јука, Инес Тановиќ, Ана Марија Роси, и секако, Марија Џиџева, која беше особено возбудена поради домашната премиера на филмот.
Текстот со кој настапи промоторката Оливера Ќорвезироска на промоцијата на деби книгата „Кротки приказни“ во ИЛИ-ИЛИ, во тогашниот Центар за култура „Мала станица“:
Првпат кога ги прочитав расказите на Игор Анѓелков, беа КРАТКИ, вторпат – КРОТКИ. Патот од КРАТКИ до КРОТКИ во овој случај беше пат од ракопис до книга, од A до O, од неутралнa дескрипција до поетичка ознака – досетлива, но и функционална и, што е особено важно, соодветна на она што стои зад неа – дваесетината раскази кои почнуваат со број, завршуваат со наслов – непретенциозен, најчесто еднозборен (од 22 расказa сосе нултиот, 4 наслови имаат по два збора, или 5,5 % се двозборно насловени, а 94,5 % имаат еден збор за наслов). Целава оваа математика е тотално непотребна, се разбира, но животот и онака се храни со непотребности, па зошто не би и понудиле малку непотребност и на промоција :-).
Почнувам со навидум бессмислената еволуција на А во О, затоа што ја читам како еволуција сама по себе, како отстојување понекогаш неопходно за вистинскиот вкус. Да се здуши тестото на зборот. Дефинитивно, вистинскиот вкус на расказите на Игор Анѓелков е повеќе кроток и питом, отколку краток и кус.
Што прави сосема гола жена среде бел ден пред хотелот “Александар Палас”? Зошто долгогодишниот пријател на авторот мистериозно решил сосема да ја прекине комуникацијата со него? Дали лицата на стрип-цртачите потсетуваат на лицата на оние палави деца што му ги крадеа стриповите на авторот кога беше дете? Дали почитувањето на црвеното светло на семафорот ја одредува понатамошната судбина на човекот?
пишува: Гоце Смилевски
Иако станува збор за негова прва книга, со дваесетината раскази понудени во збирката „Кротки приказни“, Игор Анѓелков се докажува како автор кој умее да го води раскажувачкото дејствие по углед на најсовремените светски текови на она што денес во светот се нарекува short story, кој ја исцизелирал својата реченица и кој вешто знае да создаде атмосфера во рамките на кусата форма.
Градејќи ги композициски своите кратки раскази со нагласено чувство за елиптично раскажување, при што најчесто сопоставува две дејствија кои се надоврзуваат едно на друго, а помеѓу нив постои временски интервал кој предизвикал важни промени за кои читателот ќе биде свесен дури во втората половина (во најголем дел при самото финализирање) на расказот, Анѓелков покажува судир во рамките на еден, на прв поглед, ист свет, со што постигнува особен ефект – во секој расказ не’ води кон конкретна поента, при што поентирањето кај него секогаш има и карактер на изненадување за читателот.
пишува: Оливера Ќорвезироска
Непретенциозно, топло, лично колку што треба, сензибилно, спроврено низ секојдневието, но и низ филмовите и стриповите,.. сведоштво за едно растење, духовита прозна ургенција за успех на сопствените доживувања (но и болки)…
Како сите први книги, „Кротки приказни“ на Игор Анѓелков го носи багажот на сопството, на самиот себе спакуван во текст. Но, како сите први добри книги, „Кратки приказни“ носи и навестување дека по „отпакувањето“ на текстот, од него ќе излезат многумина (покрај авторот, се разбира). Конкретно кажано, прозниот првенец на Игор Анѓелков наполно и безрезервно заслужува што станал книга, најмалку поради две причини:
1. расказите се ослободени од општите места и секој одделно носи внимателно одбрана наративна боја;
2. автобиографското стрчејќи од приказните се обидува и да ги извиши. Анѓелков е чесен раскажувач, не го поткаструва автобиографското, но не го ни декорира: му дозволува да
беснее низ текстот толку колку што самото има сила.
