Келнерката ми го донесе нарачаното кафе. Убаво изгледа. Ми се насмевна. За момент погледна кон книгата што ја читам, но не ме праша за што се работи. И подобро. Кој ќе ѝ објаснува дека неодамна во мојата омилена книжарница наидов на ова непроценливо богатство, кое ме потсети на едни убави времиња кога мојот град дишеше сосема поинаку. Во моите пубертетски денови, слободата на движење низ градот за мене беше ултимативно правило. Начелата на панк движењето кон кое се стремев сè уште беа дел од мене, секако, во видоизменета форма, иако и на времето нив не ги сфаќав во буквална смисла, туку си ги толкував онака како што знаев и умеев. Тоа често пати ме доведуваше до конфликтни ситуации со ортодоксните, но мојата ќелава глава ги одвраќаше од намерите да ме подберат, иако и тоа во старт означуваше контрадикција, бидејќи скинхедсите и панкерите и не се мирисаа баш многу. Но, во нашиот град, под ова железно небо во боја на бамји, такви беа правилата на играта.

***

“Со својата нова книга, Игор Анѓелков несомнено го утврдува своето име на млад автор чиј првенствен интерес е современоста, како и луѓето кои истата ја живеат, со сите свои животни премрежја”. Благоја Иванов

“Ако го сакавте она меко, кротко, непретенциозно раскажување со речиси филмска монтажа на одлично испланираните раскажувачки секвенци, ако ја сакавте онаа благост со која авторот сигурно ве „управува“, ревносно хранејќи ви ја илузијата дека „воланот“ е во ваши раце, ако ви се допаѓаше книжевната тура низ секојдневието со задолжителната посета на несекојдневното,.. ако ги помните „Кротки приказни“ и „Крај-пат“ – тогаш „Фото синтеза“ е одлично „место“ за утврдување на совладаната книжевна материја: различно од претходните објави на Анѓелков, толку колку што треба за да знаете дека е нешто сосем ново, но и исто, толку колку што треба за да знаете дека сепак е негово и само негово. „Раката“ ќе му ја препознаете веднаш, но не дозволувајте си да го претпоставите и „ракавот“ пред убаво да видите/да прочитате!” Оливера Ќорвезироска

Анѓелков покажува мало привлечно мајсторство зашто паралелно со основната скопска приказна плете уште една што ја маскира како читање на омилената панк лектира, за опасната љубовна игра на двајца млади Лондонци и нивната морбидна тинејџерска смрт. Оваа книшка приказна е контрапункт на сегашната скопска приказна. Таа укажува и на фактотдека Анѓелков е книжевен ерудит кој добро ги познава и ги владее т.н. метатекстуални техники. За разлика од многумина македонски постмодернисти, тој успева и оваа мала барокност дискретно да ја вплете во општата редуцираност на авторското писмо. Тој вели и дека небото над Скопје има боја на бамја. Необична компарација што укажува со каква преданост авторот го обмислува градот. Ретката сезонска билка што е кулинарски деликатес за Скопјани со ретка нијанса, што во себе ги вклучува и климатските, но и еколошките карактеристики на скопскиот хоризонт. Барем таа го наредува Анѓелков во антологиските скопски автори, рамо до рамо со авторите на познатите синтагми “изгор-лето” и “кочан-зима”. Роберт Алаѓозовски, Економија и бизнис