„Стварноста останува грдо пајче, се’ додека вниманието не ја претвори во лебед“. Владимир Пиштало
„Ветрилиште“ е најновото и најзрело дело на Игор Анѓелков, со кое се нареди во редот на моите омилени писатели од балканскиот книжевен простор – Јерговиќ, Басара, Маџунков, Миневски, Великиќ, Пиштало, Господинов, Картареску и др. Да, признавам, јас сум пристрасен и субјективен навивач на Анѓелков, но има вистина во таа констатација. Што би рекол Горан Бреговиќ : „Ма све вам могу речи мирно, мене и онако нико не узима за озбиљно…“
Кукурииикууу! Го најавува петелот новиот ден, а во тој ден јас го запознав Борис Писателот кој ме освои на првата страница за да ме воодушевува се’ до последната. Борис е веќе на прагот на седмата деценија од својот живот, писател непрепознаен, неафирмиран, и никогаш не добил награда за своите романи, се’ до овој ден за кој ни пишува Анѓелков. Конечно Писателот ќе си го добие заслуженото, наградата за неговиот труд, тоа што му следува. И така ние како читатели тргнуваме да го изодиме патот заедно со Борис во овој за него најважен ден заедно да ја земеме наградата, од рано наутро се’ до вечерта. Дејството на овој роман временски толку и трае, само 16 часа…
Поговор кон романот „Мина“ од Игор Анѓелков, Скопје: ИЛИ-ИЛИ, 2023
Пишува: Ана Мартиноска
Загриженоста за човековото страдање на германскиот филозоф и социолог Теодор В. Адорно суптилно се провејува низ саморефлексивната семејна сага на новиот роман на Игор Анѓелков, кој започнува со неговиот цитат како мото „Можеби сетив дека сè она што човек постигнува во животот е само обид да си го врати детството.“. Токму тој стремеж за навраќање кон спомените од детството и кон сопственото и семејното минато, блиско и подалечно, а во обид да се разбере и прифати смислата, но и залудноста на животот, ја гради нарацијата на „Мина“, роман кој по многу нешта се надоврзува, го надополнува или пак претставува извесно продолжение на претходниот роман на овој автор – „Шрапнел“. Таа спојка не е само во експлозивноста на симболиката на двата наслови, туку уште повеќе во споделениот фокус на неколку генерации на ликови од исто семејство, вклучувајќи го и самиот наратор, кој веројатно, но не и нужно, е и самиот автор.
Со Павлина прв и единствен пат се сретнавме летово во книжарница. Ми кажа дека живее и работи во Германија, и дека ревносно ја следи македонската книжевна сцена. Ми беше драго што во изборот книги беше и мојот актуелен роман. Еве ги нејзините впечатоци по читањето. Сигурен сум дека Мина не била во Келн, но ете, никогаш не вели никогаш
Особено ме радува секој нов осврт, секое ново „читање“ на романот „Мина“ кое, како што наведува и Умберто Еко, е субјективна прошетка низ наративните шуми на ракописот и една од многуте можни „вистини“. Сашо Огненовски е посветен и вреден чинител на македонската книжевна сцена, кој освен како автор и издавач, низ рецензии активно ги проследува и случувањата на истата таа сцена. Благодарност, Сашо, за одвоеното време и вредниот прочит на романот.
How important are film festivals for children and youth? How much do films intended for the young(est) people influence their worldview? Can they face the challenges of real life mirrored on the big screen while learning from it? These are some questions to which the best answer was given by the 28th edition of the International Film Festival “Schlingel” between 23-30th September. Impeccably organized, with many guests representing almost all of the films and a dozen jury members, this festival in the charming town of Chemnitz in Saxony, eastern Germany, met all the challenges set before each edition, offering a wonderful energy that could be felt before and after each screening. Movies, their authors, and protagonists “gave” us stories in which they face fear, uncertainty, love, growing up, maturing. They came from different paths of social life and various parts of the world, facing us with it in the best possible way, with the eternal question: What kind of world do we, the adults, leave for them? Because, no matter how cliché it sounds, the world belongs to the young people. In this way, once again the power of the seventh art was shown in action, which, despite the popularity of social networks, still remains inviolable, at the very top.
Се радувам на секој осврт кон книга: кус, експресивен, долг, есеистички… Во време кога оние кои тоа треба да го прават не се на ниво на задачата, многу ми значат илуминациите од драги луѓе. Всушност, во нив и единствено верувам.
Никола Пијанманов минатата недела на манифестацијата „Поетска ноќ во Велестово“ и’ ја „подари“ скулптурата инспирирана и посветена на песната „Есен“ од Рајнер Марија Рилке. Токму германскиот поет е една од референците во освртот кон романот „Мина“, кој Пијанманов го дочитал деновиве, во време кога и тој има причини за прослава на својата уметност. Велат дека писателот целиот живот пишува само една книга. Но Никола во освртот споменува и еден многу битен, клучен збор – трпеливост. Чинам дека тука лежи сета магија при создавањето на едно дело.
Игор, здраво, како си? Ја прочитав „Мина“, и многу ми се допадна. Настрана од тоа што Мина објективно била изразито колоритна личност (статистички контрастна), ти мајсторски топло ја сугерираш нејзината субјективна особеност за тебе, често новооткриена (во процесот на градење на романот), со сила на откровение што ја пренесуваш и низ симболиките со многу питка асоцијативна, интерактивна моќ.
Пред пар седмици го препрочитав последниот роман на Славко Јаневски, „Депонија“. Долго време ме гледаше од полицата, и јас нему, секако, му фрлав „љубовно-љубопитен“ поглед, особено поради тоа што поминаа повеќе од две декади од неговото објавување и следствено на тоа, од првото читање, па време беше да му се навратам бидејќи сум го подзаборавил. Зошто инаку создаваме домашни библиотеки доколку одвреме-навреме не ги препрочитуваме книгите? Но ете, случајот сакаше „Депонија“ да се реактуелизира не поради тоа што е последниот ракопис на Јаневски додека се’ уште беше меѓу нас, туку поради тековните случувања со нашата метропола, која деновиве се дави во ѓубре, со што уште еднаш се потврди онаа старата дека „животот пишува романи“, односно, дека „книжевноста може да биде стварна, а стварноста да се претвори во книжевност“.
Кон романот „Мина“ од Игор Анѓелков; пишува: Тони Ќосев
Во деведесеттите години на минатиот век, на Балканот беснееја страшни војни. Во Белград почна да излегува неделникот „Време“, интелектуален светилник кој фрлаше светлина надалеку во тоа мракобесие. Последна рубрика во весникот беше „Време на уживање“, во која на лирски начин беа опишувани разни предмети, појави и активности кои помагаат за бегство од стварноста, како начин на преживување. Мене најмногу ми се допадна написот за дебелите книги. Читањето како библиотерапија.
