Денеска од печат излегува дебитантската збирка раскази „Млечни заби“ од Хана Корнети, како 197 издание во едицијата „ПРОаЗА“ на ИЛИ-ИЛИ. Вечерва во „Ла Кања“ ќе се одржи и промоцијата на книгата, која ќе ја води Нина Милева.
Тоа беше плишано перниче, а некои го нарекуваа “албум со значки”. Многу фирми, спортски клубови, познати брендови на времето, како свој тогашен рекламен ПР правеа значки кои ги делеа наоколу. Тука, секако, беше и ЈБТ во различни варијанти, со се’ потписот, а до него е и Гоце во двојна црно-сребрена варијанта.
„На оној кој премногу се бунтува
му останува снага само за разочарување“. Емил Сиоран
Уморен сум
од отровот на социјалните мрежи
без обид за конструктивна дискусија
Уморен сум
од долгата транзиција
која на сите ни ги (с)крати крилјата
Уморен сум
од тоа што можам јас да направам за државата
а не таа за мене
Да се замине или да се остане?
Постојано преиспитување преку монолог со себе и дијалог со Другиот, како докази за моќта на книжевноста и продолжување на животот на книгата и по година ипол од нејзиното излегување. Никола Стиков со месеци ми навестуваше осврт кон книгата, и синоќа конечно тоа и се случи!
Денеска од печат излезе новата поетска стихозбирка „Збунети компаси“ од Зоран Анчевски, како јубилејна, десетта книга во едицијата „Поеза“ на издавачката куќа ИЛИ-ИЛИ. Стихозбирката се состои од пет циклуси песни кои градат многу занимливи меѓусебни врски, но и деликатни, дискретни, а суштински врски со претходното поетско творештво на Анчевски. Првиот циклус ги поставува поетичките начела и креда на поетот, а четирите циклуси што следат ги разработуваат истите во најразлични детали, ситуации и контексти. Завршниот циклус, пак, наместо да прави заклучоци и поетски „резимеа“ на изнесените начела, всушност, многу умешно и мудро, го враќа читателот на почетокот и бара нов прочит на книгата.
Деновиве од печат излезе новата книга за деца во едицијата „И ете приказна“ на издавачката куќа ИЛИ-ИЛИ. Се работи за сликовницата насловена „Приказни од облаци“ од Кристина Тот, во превод од унгарски јазик на Златко Панзов и јазична редакција на Анамарија Цинеге Панзова. Изданието е збогатено со прекрасните цртежи на илустраторот Бибор Тимко, а издадено е со поддршка на ЕУ како дел од програмата „Креативна Европа“.
По повод јубилејот „30 години Стотројка“, синоќа во Куршумли Ан се одржа концертот на Крсте Роџевски, како дел од серијата настапи во живо кои во следниот период ги најавува ова култно скопско радио, кое се’ уште се бори за својата фреквенција. Насловен „На само со Крсте Роџевски“, околу 150-те среќници во публиката имаа можност во веројатно најубавиот (концертен) простор во метрополата да уживаат во акустичната виртуозност на њујоршкиот психијатар со битолски корени, кој елегантно не’ прошета низ материјалот од неговите четири прекрасни албуми.
Повеќето од нас се сеќаваат кога ЈРТ правеше пауза во програмата, на еден телоп беше испишано „Интермецо“ и одеше музика до следната програмска содржина. Деновиве се интермецо од летните горештини. Всушност, најбитните работи се случуваат во „интермецата“ од нашите животи, а не во она рутинско секојдневие.
Во магазинот „Нова машина“, кој најчесто ја третираше алтернативната македонска музичка сцена, во просторот помеѓу, во една фина меѓу-рубрика едноставно наречена „Интермецо“, успевав да провлечам триминутни клипчиња, колку што отрпилика е времетраењето на една песна, како оддишка од „сериозните“ музички теми. Во архивата сум успеал да зачувам еден од нив, во кој можете да видите многу карактеристични „скопски ситуации“: љубење крај Вардар, кучиња скитници, шмекање во парк, комарџии под мост, рибари денгубџии и уште еден куп драгоцености.
Минатиот викенд градот Кочани во источна Македонија беше „местото каде треба да се биде“, затоа што понуди програма за сите сетила. Добро е кога малите општини низ државава ќе покажат чувство за вистинска културна понуда и со тоа ќе ги анимираат не само сопствените граѓани, туку ќе привлечат публика и од другите градови.
Кога ненадејно добив понуда да препорачам книга, бев некаде на половината од најновиот роман на Пол Остер, „Пророчка ноќ“. Токму таквите околности ја забрзаа мојата љубопитност да откријам што ќе се случи до крајот на ова читачко патување, затоа што вообичаено кога ги читам книгите на овој писател, се движам бавно и медитативно низ страните, бидејќи има толку многу за голтање. Сепак, обврската не ја намали жестината со која влегов во слатка борба со зборовите до последната страница. Напротив, желбата за станување дел од новата приказна на Остер стануваше се’ поголема, за да кулминира на крајот, кога приказната се превртува на глава, на некој начин, објаснувајќи ја заблудата со која сме живееле дотогаш, но впелткувајќи не’ во нова ујдурма, која ќе се разреши некаде таму, во иднина, во некој негов следен роман.
