Вообичаено на 1 јануари сите се возбудени околу традиционалниот концерт на Виенската филхармонија, но денеска се селиме во соседниот град, каде во 2016 година во Националната концертна сала “Бела Барток” маестрален концерт одржа легендарниот американски џез пијанист Keith Jarett.
Редно е годината да ја заокружиме на позитивен начин, со гостување на едната половина од ИЛИ-ИЛИ во „Утринска на Телма“, по повод 200 наслов во едицијата ПРОаЗА. Во воведот од разговорот пријатно изненадување, со потсетување на едни не толку далечни времиња 
Голема благодарност до Марко, единствениот во македонскиот медиумски простор кој сметаше дека значајниот јубилеј на ИЛИ-ИЛИ треба да се одбележи со интервју, сето останато е копи-пејст варијанта 
„Што би сторила кога би разбрала дека ова е последната ноќ на светот?“
„Што би сторила? Сериозно мислиш?“
„Да, сериозно“.
„Не знам, не сум размислувала“.
Пријатно бев изненаден кога пред некој ден холивудската академија за филм ги објави насловите кои влегоа во потесниот, претпоследен круг за документарен филм во трка за Оскарите, бидејќи меѓу нив се најде и последното остварување на Тод Хајнс посветено на моите музички херои Велвет андерграунд. Но, откако го изгледав филмот и кога подобро размислив, нема сомнение дека се’ што сними досега Тод Хајнс, а е поврзани со музиката, претставува вистинско ремек дело. Се сеќаваме на филмот „Velvet goldmine“ од 1998 година, во кој ни ги претставува многуте трансформации на камелеонот Дејвид Боуви, како и на „I’m not there“ девет години подоцна, во кој тоа го прави со Боб Дилан, игран од седум различни актер(к)и. Сепак, овој пат Хајнс го зема доку-жанрот за да ни ја раскаже приказната за, според многумина, најзначајниот бенд во современата музичка историја. Меѓу нив сум и јас, и безобразно ќе ја искористам оваа можност низ текстот да си ја претставам мојата колекција на плочи од њујоршките легенди 😉
Денеска во 12 часот присуствувавме на одличен новогодишен концерт за деца на македонската филхармонија насловен „Филхармонија патува во вселената”. На програмата беа „Планетите” на Густав Холст под диригенство на вонземјанинот Миле (Џијан Емин), надополнети со супер едукативните анимации на Емил Петров и Доријан Миловановиќ, и со Мартин Јорданоски како космонаутот Ратко кој прекрасно ги анимираше посетителите. Марс, секако, звучеше најмоќно. Убава увертира пред Новогодишните и Божиќните празници 
Многу се радувам кога треба да пишувам текст за македонски филм кој ми се допаднал, а тоа, мора да бидеме искрени, и не е баш толку честа ситуација. Особено и поради фактот што се работи за дебитантски филм кој делува како да го реализирала веќе зрела и изградена филмска авторка. Ова го нагласувам бидејќи во последниве четири години како програмски селектор на Фестивалот на дебитантски филмови „КинеНова“ имам добар увид во регионалната и светска продукција на први и втори остварувања, и после сето изгледано, а имаше побајаги наслови на листата, можам слободно да констатирам дека „Сестри“ на Дина Дума е едно од најкомплетните остварувања кое имав можност да ги погледнам, и уште поважно, да го доживеам.
Денеска од печат излезе преводот на романот „Засолниште во времето“ од Георги Господинов, како двестота, јубилејна книга во популарната едиција „ПРОаЗА“ на „ИЛИ-ИЛИ“. Преводот од бугарски на македонски јазик е на Душко Крстевски, дизајнот на корицата е на Марија Смилевска, а излегувањето на книгата е дел од програмата „Креативна Европа“ на ЕУ.
Вчера се продаде последниот примерок од второто издание на ФОТО СИНТЕЗА, кон кој Наталија Наумовска на блогот КРАЈБРЕЖЈЕ се осврна токму – вчера. Фина коинциденција. Убаво е кога книгата живее толку долго, дури осум години по нејзиното издавање. Благодарност до авторката за рецензијата: лична, прецизна, едноставна – како и самата приказна.
Долго време Сибир за мене беше пространа целина на царски, потоа советски зандани, земја со екстремна клима, каде што човекот се обидувал да ѝ го наметне својот закон на една сурова природа. Таа постоеше во мене низ книгите како „Збогум на Матиора“ од Валентин Распутин, или „Дивите сибирски заливи“ од Евгениј Евтушенко. Во кино „Лидо“, како ученик, одев да го гледам филмот „Сибиријада“ од Кончаловски, во кој еден лик, насетувајќи го бесот на своите претпоставени, ќе рече со фаталистичка насмевка: „Не може да се биде испратен подалеку од Сибир“.
Евреите пред некое време сакаа да ни го земат столчето. Столче како столче, дури и не беше многу удобно, ама не го даваме.
