Денеска од печат излезе мојата прва стихозбирка насловена “Ноември”. Месецот кој е меѓник меѓу присутната есен и надоаѓачката зима, исполнет со меланхолија. А ако нема добра доза на меланхолија – нема ниту добра поезија.
Се радувам што по минатогодишното објавување на романот “Ветрилиште” на истиот, роденденски датум, повторно честам книга. Во продолжение следи потребата да објаснам зошто се одлучив да станам поет на „50+“ 🙂
Денес од печат излезе стихозбирката „Таму каде што не сме“ од Георги Господинов. По шесте прозни изданија и една детска книга, „ИЛИ-ИЛИ“ прв пат објавува негова поезија, во препев на Никола Маџиров, кој стоеше и зад изборот на песни насловен „Балади и распади“ во издание на „Блесок“ во 2011 година.
Денес од печат излегува новиот превод на роман од омилениот современ британски писател Ханиф Курејши, во издание на „ИЛИ-ИЛИ“. По објавувањето на „Интимност“, „Нешто да ти кажам“ и „Последниот збор“, ова е фино заокружување на делата на писателот на македонски јазик, овој пат во превод на Милан Дамјаноски.
Кога сте во „главниот град на Европа“, како што одамна го нарекувам Берлин, една од главните точки за посета е музичкото студио „Ханза“, низ кое во децениите наназад поминале многу светски музички ѕвезди. Се разбира, највеќе се прослави кога Дејвид Боуви во 70-те години таму ја сними својата прочуена „берлинска трилогија“ составена од албумите „Low“, „Heroes“ (и обата објавени во 1977) и „Lodger“ (1979).
Ќе бидам искрен, немав намера да правам „драма“ околу оваа приказна, туку само сакав за момент да бидам таму, во тој простор, кој е бајаги видозименет од славните денови во минатото. Истовремено наслушнав дека не е дозволена индивидуална посета, или пак дека би можело да се направи туристички аранжман со поголема група, но само доколку однапред се најавиш и го договориш за тоа. И двете варијанти не ми се допаѓаа, па затоа се задржав на основната замисла, и се радувам што на крајот ја остварив.
„Втората депониска криза“ во метрополата, по онаа во 2023 година, на улица ги изнесе градските стаорци, а експертите предупредија дека може да дојде до епидемиолошка криза, потсетувајќи не’ на времињата од 16 и 17 век, кога натрупаното ѓубре предизвикало смртоносни зарази. Сето ова беше добра причина во домашната библиотека да ја дувнам прашината од класикот „Чума“ на Ками и да го препрочитам после долго време. Издаден во 1970 година во славната библиотека „Атлас“ на издавачката куќа „Македонска книга“, онаа со незаборавен зелено-бел дизајн на корицата и со сугестивното лого во средината, романот е во превод на Вера Христова.
Во четвртокот во прекрасниот простор во центарот на Скопје се отвори тематската изложба „Лица“, како осмо продолжение од серијалот „Несовршен простор“ кој во годиниве наназад континуирано го организира Здружението за култура „Транзен“. Втор пат по ред во галеријата „Метаноја“, а претходно во други градови низ Македонија, овој проект покажува конзистентност нудејќи преглед на најпотентното во моментов на домашната ликовна сцена, истовремено продуцирајќи и покажувајќи несомнен квалитет.
Деновиве во домашните кина е актуелен новиот филм „Мајка“ на Теона Стругар Митевска, кој минатиот месец ја отвори втората селекција по важност на венециската Мостра, „Хоризонти“. По поделените одгласи од колегите критичари, и откако во меѓувреме си ја изодува прилично богатата фестивалска агенда ширум светот, филмот може да го погледне и македонската публика.
Од вторникот, 14 октомври, дел од репрезентативниот Музеј на современата уметност, кој сите будно не’ набљудува од скопското Кале, е обвиткан во 1000 јутени вреќи, како дел од проектот на уметникот Ибрахим Махама од Гана. Се разбира, сите се сеќаваме на Христо Јавашев – Кристо (1935-2020), бугарскиот уметник со светско реноме, чија кариера беше обележана со „пакување“ на светските објекти во најфино руво. Овој пат во Скопје добивме еден вид реинтерпретација со африкански шмек, која претставува совршена метафора за моментот во кој живееме – неизвесноста со локалните избори.
Ми се допаѓа кога ќе наидам на текст од добар познавач на материјата, напишан со срце. Во случајов се работеше за ФБ пост на страницата „Странски сликари во Македонија во периодот од 1850 до 1950“ на Влатко Милошевски, кој пролетта во Музејот на град Скопје ни приреди вистинско задоволство со неговата истоимена изложба за која, за жал, не стигнав да напишам ниту збор. Но, сигурен сум, ќе има други прилики во иднина.
Влатко шетајќи летово низ Охрид, наишол на одлична изложба, а импресиите несебично ги сподели со сите нас. Најавата велеше дека изложбата на Аница Китаноска насловена „Скаменети потези“ набргу ќе гостува и во Скопје, па кога го видов датумот, 8 октомври, со возбуда го чекав денот кога ќе ја посетам поставката на Старата железничка станица. Се разбира, го скокнав отворањето бидејќи не сакам формалности и говоранции, и рано наутро следниот ден се нацртав уште во 9 часот во музејот, каде чуварот чудно ме погледна, но љубезно ме однесе до изложбениот салон, и откако прашав, вети дека ако останал некој примерок од каталогот, ќе ми го донесе. Се заблагодарив и во следниот час се нурнав во убавините изложени на ѕидовите.
Розевата овца не’ пречекува пред киното и не’ мами да се сликаме со неа. Чекај, прво да го видиме филмот, велам, па ќе се фотографираме, да не не’ измами! Таа изгледа розево, невино и наивно, но сепак ќе судиме за неа по гледањето на филмот, не паѓајќи во стапицата на многумина околу нас кои се дрзнуваат да го споделат своето мислење пред да погледнат, пред да прочитаат, пред да истражат… Живееме во површни времиња.
И да!!! Имајќи го на ум краткиот филм „Налепница“ со преку 30 фестивалски награди ширум светот, кој сериозно ме помести предизвикувајќи ми солзи на очите во таа последна клучна сцена во која се соочуваат таткото и ќерката, дебитантското остварување на младиот Георги М. Унковски е полн погодок од многу аспекти. Ќе се обидам во продолжение што е можно поедноставно да ги објаснам, како што тој го прави тоа во приказната која навидум е едноставна, а истовремено е и филозофска и длабоко човечна.
