На листата со пет финалисти за Оскарот во категоријата „Најдобар филм од неанглиско говорно подрачје“ фигурира и последното остварување „Подобри денови“ на хонконшкиот режисер Квок Ченг Цанг, кој на најдобар можен начин, заедно со шесте номинации на „Минари“, ја брани потентната азиска кинематографија. И, да бидам искрен, ова е мојот годинашен фаворит.

На неодамнешната церемонија каде беа соопштени номинациите за годинашниот Оскар, филмот „Манк“ на Дејвид Финчер фигурира во дури десет категории, вклучувајќи ги и оние најважните – за најдобар филм, режисер , актер, кинематографер, музика… На тој начин Финчер по трет пат доаѓа во можност да ја „лапне“ ценетата статуетка, по номинациите во 2009 и 2011 година за филмовите „The Social network“  и „The Curious case of Benjamin Button“.  

Минатата оскаровска година јужнокорејската кинематографија со „Паразит“ сруши многу рекорди, поставувајќи неколку куриозитети со добивањето на позлатените статуетки во четири категории, со што ги сруши и надежите на мала кинематографија како нашата, која во „Медена земја“ имаше достоен претставник во две категории, како директен конкурент на филмот на Бонг Јоон Хо. Ние чекавме дури четврт век за повторна номинација, а јужнокорејската кинематографија веќе почна да фаќа корени на американско тло, бидејќи „Минари“ веќе има номинација за „Златен Глобус“ во категоријата „Неанглиско говорно подрачје“, а предвидувањата велат дека нивниот годинашен претставник „The Man Standing next“ на Ву Мин-хо ќе биде селектиран во најтесниот оскаровски круг. Токму во насловот на филмот лежи таа метафора за пуштањето корени, бидејќи Минари е јужнокорејско растение кое на влажна и плодна почва многу бргу се распостранува во околината, и потоа неговото конзумирање предизвикува благодет за луѓето. Иако личи на нашиот пиреј, оној кој Петре М. Андреевски маестрално го опиша во неговиот роман како нешто што тешко се искоренува, сепак овој на јужнокорејските автори им носи бериќет, а не мака, и затоа екипата зад филмот со право се надева дека оваа, во најмала рака, чудна сезона, на крајот ќе ја крунисаат со ценетиот „Глобус“, по 59-те награди освоени на филмските фестивали во изминатата година, почнувајќи од Санденс 2020.

Секоја година Американската академија за филм и наука милува да создава нови ексклузивитети и куриозитети кои медиумите ќе ги објавуваат во своите секојдневни приказни поврзани со доделувањето на Оскарите. Ниту оваа година не беше исклучок од непишаното правило, па така насловите претежно циркулираа околу тоа дека режисерката Кетрин Бигелоу постигна голема победа над поранешниот сопруг Џејмс Камерон, кој фрли огромни пари за спектаклот „Аватар“, кој на крајот остана со куси ракави, барем што се однесува до главните награди.

Следниот понеделник наутро ќе ги дознаеме годинашните добитници на престижниот Оскар. Како што најавивме уште минатата есен, Академијата реши годинава да номинира дури десет остварувања за најдобар филм, а меѓу нив се најде и „Горе во воздухот“ на Џејсон Рајтман, кој деновиве можеме да го погледнеме и во домашните кина.

Кон „Заминувања“ на Јоџиро Такита

Сето внимание во светот на филмот во февруари, со децении наназад, им припаѓа на Оскарите. Американската академија за филм и наука го објави списокот со номинации во сите категории како сумирање на резултатите од претходната филмска сезона. Ние, како дел од остатокот од светот, покрај сите пикантерии и лауреати што со себе ги носи овој настан, највеќе се интересираме за номинациите за најдобар филм од неанглиско говорно подрачје, и секогаш потајно сме посакувале, кога веќе толку ретко сме во финалето, барем некој европски филм да ја освои позлатената статуетка поради блискиот сензибилитет кој го чувствуваме овде меѓу нас, на Стариот континент. Со чест на исклучоците, секако, а токму минатогодишниот добитник на Оскарот во оваа категорија спаѓа во фолдерот на чесни и заслужени лауреати, бидејќи неговата приказна е универзална и во истата може да ужива и да ја сфати публиката од цела планета.