Оваа година со убава бројка „2020“ завршува со биланс во кој сите сме многу повеќе губитници отколку победници. Светската пандемија ни наметна ново темпо на живеење и нов начин на размислување кој се одрази во сите сегменти од животот, а на случувањата не беше имуна ниту моќната филмска индустрија. Во годината во која вистински добрите филмови не изостанаа, но беа помалку на број и проследени со многу помал интензитет и возбуда отколку што тоа го заслужуваат, се издвоија неколку наслови чија промоција се случуваше претежно „онлајн“. Меѓу нив беше и новиот филм „Уште една тура“ на данскиот маг Томас Винтерберг, чие претставување течеше од официјалната селекција на Канскиот фестивал, преку Сан Себастијан, Лондон, Хент, Чикаго, па се’ до филмскиот фестивал во Аделаида, Австралија.

Свежи се сеќавањата од последното издание на филмскиот фестивал во Кан, кога на најпосетената конференција за новинарите по повод светската премиера на филмот „Антихрист“, се случи непријатност копга неколку новинари вербално го нападнаа режисерот Ларс фон Трир, при што паднаа и тешки зборови на кои Данецот остана мошне „ладен“. Филмските познавачи бараа од него јавно да каже што сакал да постигне со овој „одвратен филм“, на што тој одговори дека само „режира малку поинакви приказни од останатите, и тоа е тоа“.

Уште на почетокот, за да бидеме на чисто, да разјасниме еден несомнен факт: данскиот режисер Ларс фон Трир е „последното големо нешто“ што му се случува на европскиот филм. Како ко-автор на „Догме-95“ манифестот, заедно со сонародникот Томас Винтерберг, овој перманентен провокатор со филмски слики отвори ново поглавје во скандинавската кинематографија, овозможувајќи и’ на една цела нова генерација филмаџии, со помош на догме-начелата (снимање исклучиво на локации, со камера од рака, со природно светло и со натуралистички звук) да ги реализираат своите остварувања за кои одамна сонувале.