На денешен ден пред 44 години беше објавен антологискиот сингл „Love will tear us appart“ на Joy division. Ова е вратата која го отвора и затвора спотот за песната, всушност, единствениот промотивен спот продуциран од бендот. Сето друго што сме гледале од култната манчестерска група се снимки од нивни настапи во живо. Спотот е снимен во април 1980 година, три недели пред смртта на Јан Кертис, во студиото на T. J. Davidson во Knott Mill, каде бендот вежбал на почетоците од кариерата.
Седам на балконот и мрцкам од шопската салата која како мелем ми требаше после интензивно поминатото време на работа. По нестручното кастрење на дрворедот минатата есен од страна на „Паркови и зеленило“, погледот ми е директно насочен кон контејнерите на улицата. Еден млад момак на 35-40 годишна возраст дојде со моторчето со огромната „направи-сам“ приколка позади, која е двојно поголема од неговото превозно средство, го отвори контејнерот за пластика и од него почна да вади шишиња кои сограѓаните уредно ги селектирале и ги фрлиле на означеното место. Боцнувам домат и краставица наросени со увозно сиренце и ја следам ситуацијата. Момчето полни една голема кеса, пластичните шишиња ги претура во големата платнена приколка на неговиот мотоцикл паркиран среде улица, и се враќа по нова тура. Пред следното боцкање во чинијата пред мене, отворам ФБ на телефонот (модерни времиња, „сурфаш“ за време на ручек) и ми излегува рекламата за концертот на „Архангел“ и „Ареа“ во петок во Битола. Со денови не можам да ја избегнам оваа реклама. Јас, од „висока“ балконска позиција, го следам момчето и неговата борба со контејнерите, истовремено примајќи информација за концертот на „Архангел“ и „Ареа“ во Битола!? Какво време да се биде жив, и да се посведочат овие контрасти!
Еден од музичарите кој сакав да го гледам во живо барем еднаш во животот беше (сега е веќе „беше“!) – Том Јорк. Се разбира, желбата наложуваше да се гледа комплетниот „Рејдиохед“ во живо, но кога веќе неговиот матичен бенд подолго време не е активен, тогаш се фаќате за она што е курентно во моментот. А „The Smile“ не само што се курентни, туку тие се оној нов ветер на зачмаената светска музичка сцена преполна со разни ретроа, ривајвли и уште какви не изрази на „р“ („ретроградни“ е веројатно најсоодветниот термин). Можноста да се гледаат во живо во Софија не смееше никако да се пропушти, и благодарение на најдобрата агенција за посета на музички настани, штипската „Еуротурс“, сонот стана јаве.
Ударниот термин во последните две вечери на „Загребдокс“ (14-21 април) беше резервиран за проекција на актуелниот документарен филм „The Birthday party: Mutiny in Heaven“ на режисерт Ian White. Приказната за матичниот бенд на Ник Кејв предизвика голем интерес кај фестивалската публика, и обете проекции беа исполнети речиси до последното место. Присутни беа луѓе на различни возрасти, од оние во средни години кои веројатно растеле и созревале со музиката на Кејв, до младинците кои можеби токму ова лето за прв пат ќе присуствуваат на некој негов концерт во рамките на актуелната турнеја. Набојот во воздухот постоеше, време беше кино-екранот да експлодира!
Како што зрелите цреши не’ радуваат во доцна пролет, така и „ОФФест“ редовно ни причинува задоволство во овој период од годината веќе по 23-ти пат, земајќи го најдоброто од „светската музика“ и подарувајќи ни го на дланка во нашиот град. Годинава во мојот фокус е Африка како убавица која на светот се’ уште му дава изворни возвишености, а организаторите тоа многу добро го знаат, и првите два фестивалски дена им беа посветени токму на бендовите од овој инспиративен музички континент. Впрочем, „ОФФест“ отсекогаш имал добро чувство за современите музички тенденции, па по плејадата модерни звуци од Јужна Америка во првото десетлетие и кусур, овој пат следиме концепт „back to the roots“ во кој навистина имаме што да видиме, чуеме и научиме. Она што David Byrne од Talking heads го започна уште во 90-те со неговата продуцентска куќа „Luaka bop“ во меѓувреме стана канон кој треба да се следи и почитува.
Со ваков глупав и смешен, но добронамерен наслов ја одбележувам 25-годишнината од објавувањето на многу драгиот албум „Californication“ на Red hot chilli peppers. Момците од Калифорнија кои се „возеа“ на гранџ бранот во 90-те заедно со Nirvana, Pearl jam, Alice in chains, Soundgarden… „подарувајќи“ ни сосема поинаков, фанки звук, но со слична енергија како онаа која доаѓаше од Сиетл, по едно-ипол-децениско постоење се чини го снимија својот најзрел албум, кој на многумина им е при самиот врв, меѓу омилените. Тој излезе на 08 јуни 1999 година, и да, тоа е единствениот албум што го поседувам во домашната ЛП колекција од „Пеперси“, на кој одвреме-навреме со драго срце му се навраќам.
Вечерва во 19 часот во киното „Фросина“ при МКЦ беше изведен детскиот мјузикл на македонски јазик „Приказната за генијалната Матилда“, како дел од Фестивалот на детска креативност „Трамболини“. Препевот е на Весна Малинова, преводот на Јована Лалчевска, актерската игра на Радо Алексовски, а кореграфијата на Лара Иванова и Јована Спиркоска. Настапија членовите на Студиото за мјузикли за деца и младинци „Broadway JR“.
Кога на китовите им треба дремка, тие земаат длабок здив, се нурнуваат околу 45 стапки во длабочина и заземаат совршена, вертикална позиција. Тие спијат здраво и мирно најмногу до два часа во групи од 5-6 единки, веројатно заради заштита.
Има толку моќни кратки филмови, но ретки се оние кои потоа остануваат во сеќавањата. Еден од нив сигурно е францускиот „Црвениот балон“ на режисерот Алберт Ламорис, кој не се заборава лесно. Добитникот на „Златната палма“ во Кан за најдобар краток филм, на 30-тото доделување на „Оскарите“ ја доби наградата за најдобро оригинално сценарио, иако во него речиси и да нема дијалози. Тоа се’ уште е единствениот краток филм кој ја добил оваа престижна награда на Американската филмска академија.
Престојот во хрватската метропола го искористив добро да го запознаам градот, се разбира, однапред пикирајќи одредени места кои морам да ги посетам. Меѓу сите нив, на прво место на приоритетната листа беше „Музејот на Новиот бран“ кој, интересно, се отвори на 05 ноември 2022-та година. Го запаметив датумот затоа што тогаш вообичаено славам роденден, правејќи си муабет со себе дека и по четири декади, јас се’ уште сум заинтересиран за нешто што се случило многу одамна, како не ми е срам, дури се прекорив. Но ако тоа ревносно си го следел, ако со тие песни си пораснал и на некој начин го оформиле твојот светоглед, тогаш тука нема ништо спорно, се тешев. Информацијата остана во главата, и еве, Загреб конечно ми се случува во живо, on the face of the place, и подготвен сум за едно убаво доживување кое ќе разбуди многу (подзаспани) спиритуални духови во мене, а се надевам и во вас читајќи ја оваа репортажа.
