Претежно добар како лепче,
понекогаш бесен на цел свет.
Најчесто мирен како бубачка.
Неретко луд, здивен и лут како
ранет лав во савана.

Претежно добар како лепче,
понекогаш бесен на цел свет.
Најчесто мирен како бубачка.
Неретко луд, здивен и лут како
ранет лав во савана.

– Зошто! Зошто! Зошто! – си ја чукаше главата Зоран Аврамчев, чија приказна заслужува роман или барем некое социолошко-политиколошко истражување, ама ајде, еве ја вака, накратко.
Почна додека тој брзаше накај Агенцијата за вработување, да го фати рокот за поднесување документи за вообичаената предизборна еднократна помош за невработени. Значи, нема потреба од опис на неговото расположение.

Беше тоа дождлива вечер на 23 април, но променливото време не пречеше да се поминат пријатни моменти за време на промоцијата на актуелниот роман „Јод“ од Снежана Младеновска Анѓелков.

Драги читатели, со радост Ве информирам дека утре од печат ќе излезе една многу драга книга, специјално издание во кое ги реобјавувам моите први три дела: збирката раскази „Кротки приказни“ (2006) и романите „Крај-пат“ (2010) и „Фото синтеза“ (2013). Овој несекојдневен издавачки потег се обидувам да го разјаснам во поговорот од книгата, кој во продолжение можете да го прочитате во целост 😉

Едно од најпријатните изненадувања на филмското платно минатата година беше филмот „Конклава“ . На доделувањето на Европските филмски награди во декември незаборавни појави беа оние на Ралф Фајнс и Изабела Роселини, како носители на главните ролји во филмот на Бергер. Прекрасниот пар во зрели години блескаше на сцената и едноставно ме натера да го гледам нивното ново остварување, иако не сум голем љубител на политички трилери. Но возбудата се зголеми кога уште на најавната шпица прочитав дека се работи за адаптација на роман од Роберт Харис, сметајќи дека она што следи не може да биде здодевно, туку напротив.

Марија Бежановска е новинарка и преведувачка која со години наназад ги преведува делата на македонските и балканските автори на француски јазик за тамошните водечки издавачки куќи. По објавувањето на „Ветрилиште“ ме контактираше, и по читањето на книгата добив позитивни реакции од неа. Вчера на нејзината страница постираше извадок од романот, чиј наслов на француски звучи многу убаво: „Au gre du vent“. Еден збор разделен на четири.

Гостувањето во синоќешната емисија „Наш подиум“ на националната телевизија ми покажа дека сум од национално значење… Се разбира, мала шега не е на одмет
Всушност, ми докажа дека ако новинарката е подготвена и ако ги поставува вистинските прашања, како што, за жал, ретко се случува, тогаш разговорот може да биде многу квалитетен, нешто што како содржина фали на домашните ТВ канали. Затоа и’ благодарам на иницијативата и на поканата на Јаглика Петковска со која прв пат се запознавме, и и’ посакувам да продолжи со работата во вистинската насока.

Денес од печат излегува „Филмско око“, четвртата книга со филмска есеистика. Во продолжение е комплетниот предговор во кој се обидувам да ги лоцирам причините за излегувањето на уште едно дело од областа на публицистиката 😉
„Минатата, 2024 година, на мојот педесетти роденден, што претставува една фина, заокружена бројка, прославив уште неколку убави јубилеи поврзани со моето творештво: десеттата издадена книга, романот „Ветрилиште“, кој воедно е мој петти објавен роман, и точно осумнаесет години по првата книга, збирката раскази „Кротки приказни“, со што влегов во „книжевно полнолетството“. Оваа година, пак, се навршуваат десет години од објавувањето на првата книга со филмска есеистика „Филм.мкд“, издадена една година по завршувањето на
ангажманот со филмскиот магазин „Филмополис“. Тоа неоспорно значи дека повторно е време за славење, овој пат низ призмата на седмата уметност!

Поговор за „Ветрилиште“; пишува: Оливера Ќорвезироска
„Ветрилиште“ е десетта книга на Игор Анѓелков за осумнаесет години колкава што
е временската отсечка од неговата прва книга од 2006 до најновата – денес, 2024. Mатематички, просечниот интервал на Анѓелков од книга до книга е 1,8 години, што самото по себе кажува дека се работи за творечки ритам за почит. Подвлекувајќи дека годинава е јубилејна за авторот (полни 50 години), го надополнувам вонлитерарниот контекст со уште еден факт: „Ветрилиште“ е негов петти роман (по „Крај-пат“, „Фото синтеза“, „Шрапнел“ и „Мина“) со што, на извесен начин, се заокружува, се „јубилеизира“ и романескната низа.

Деновиве од печат излезе збирката раскази „Нешто трето“ од Максим Ристески, во издание на ИЛИ-ИЛИ. За љубителите на расказот како книжевна форма, ова е одлична можност да уживаат во раскажувачкото мајсторство на Ристески, кој во единаесетте раскази, на луциден начин, низ игра и хумор, го сместил сето наше современие во кое живееме, суверено градејќи ги ликовите кои потоа уште долго остануваат во сеќавањата на читателите.
