По повод роденденот на славниот дански писател Ханс Кристијан Андерсен (1805-1875), на 2 април се прославува Меѓународниот ден на книгите за деца. Оваа година пораката стигнува од Јапонија, а насловот е „Преку морето на крилјата на фантазијата“, а авторка е Еико Кадоно, познатата јапонска писателка, добитничка на наградата „Х. К. Андресен“ за 2018 година. Ликовното решение на постерот е на популарната јапонска уметница Нана Фурија.
Малкумина знаат дека САД и Русија копнено се разделени само неколку километри. Имено, Диомедовите острови кои се наоѓаат во Беринговиот теснец меѓу себе се раздалечени само 4 километри, што ја означува и најблиската копнена раздалечина меѓу овие две држави. Островите ги заплиснуваат водите на Чукотското море од север, и на Беринговото море од југ, и му беа голема инспирација на италијанскиот писател Умберто Еко да го напише својот трет роман.
Вчера од печат излезе новата книга од Калина Малеска, во издание на ИЛИ-ИЛИ. Насловен „Светот што го избрав“, ова е третиот роман во нејзината библиографија, објавен по десетгодишна пауза. Во меѓувреме авторката издаде една теориска книга и по две збирки раскази и книги за деца за истата скопска издавачка куќа.
Овој месец се навршуваат три децении од објавувањето на првиот број на „Маргина“. Добро се сеќавам, годината беше 1994, во некогашната заедничка држава војната се’ уште не го имаше достигнато деструктивниот врв, а во „оазата на мирот“ се појави часописот за сурфање по рабови, како повик кон збунетите млади луѓе кои бараа поинакво мислење од она што секојдневно се сервираше во вестите на телевизиските канали. „Маргина“ одигра значајна улога во првата декада од осамостојувањето на државата нудејќи лепеза од теми релевантни во моментот, чие ехо го чувствуваме и ден-денес, но во сосема поинаква форма. Во текстот ќе се обидам да се потсетам на одредени моменти како дел од редакцијата на „Маргина“, на тој начин чествувајќи го тридецениското постоење на часописот кој најпрво „сурфаше по рабовите“, а потоа орбитираше како списание за „ширење на децентралистичка култура“. Подгответе се за субјективен времеплов низ шаренилото од светови кои ги нудеше „Маргина“ на читателите, сами создавајќи ја сликата за значењето на овој проект 😉
Вчера, на 80-годишна возраст, почина босанскиот поет, прозаист, сценарист и новинар Абдула Сидран. На големиот љубител на шаховската игра највеќе ќе се сеќаваме како сценарист на славниот филм „Татко на службен пат“ (1985), за кој Емир Кустурица ја доби првата Златна палма во Кан (плус ФИПРЕСЦИ), а подоцна беше номиниран и за Оскар. Четири години порано се случи нивната прва соработка во антологискиот филм „Се сеќаваш ли, Доли Бел“ (1981). Секако, да не го заборавиме и сценариото за одличниот „Кудуз“ на Адемир Кеновиќ.
На 5 октомври, Шведската кралска академија во Стокхолм соопшти дека Нобеловата награда за литература за 2023 година оди во рацете на норвешкиот писател Јун Фосе поради „иновативните драми и прозата која му дава глас на неискажливото“. Во тој момент (а и ден-денес) на македонски јазик може(ше) да се најде единствено делото „Трилогија“ кое во 2018 година го објави издавачката куќа „Готен“, во превод од англиски јазик на Владимир Јанковски. Треба да се има добар „нос“ неколку години пред добивањето на престижната награда да се преведе еден автор на мајчин јазик, „подарувајќи“ им на домашните читатели врвно книжевно и естетско доживување. И што е најважно, засега „Трилогија“ не може да се најде во превод на некој од соседните јазици, што на некој начин претставува овдешен издавачки куриозитет.
На 30 јули минатата година не’ напушти Давид Албахари, еден од најзначајните писатели во регионот во последните децении од 20-иот и првите децении од 21 век. Насловот на неговиот последен роман е повеќезначен, и како да го носи крстот на она што Албахари веројатно и го очекувал набргу да се случи, неговото заминување на некое подобро место, таму некаде, каде ќе се дружи со великаните на домашната и светската книжевност. Малку пред оваа неминовност изјави дека дотогаш напишал се’ што сакал, но сепак, црвот проработел, и Албахари ни го подари неговиот последен (диктиран) роман, во кој брилјира на неколку рамништа.
На 04 февруари 1930 година во Подгорица, Црна Гора, е роден Борислав Пекиќ, романсиер, драмски писател, филмски сценарист, академик, еден од најзначајните автори во регионот. Од 1945 до 1971 година, кога емигрирал во Лондон, тој живеел во Белград. Зад себе остави богата библиографија исполнета со антологиски дела, меѓу кои се вбројуваат „Беснило“, „Како да се упокои вампир“, „Атлантида“, „Одбраната и последните денови“, „Годините кои ги изедоа скакулците“…
Во случајов, претставуваме еден текст од врвниот интелектуалец кој се однесува на реформите во образованието, кој датира од далечната 1955 година, но очигледно, актуелен е во денешно време.
Првата лектира во средно училиште која ме извади од сопствената кожа беше „Странецот“ на Албер Ками. Ако добро паметам, се обработуваше во трета година, и беше вистинско освежување меѓу задолжителните четива по македонски јазик поради провокативноста на темите што ги обработува, толку провокативни и пркосни за еден средношколец со пубертетски мустаќиња. Затоа деновиве решив да ја препрочитам и да осознаам што било тоа што на времето ме треснало од земја. Но препрочитувањето од оваа перспектива и со овој ум отвори и други прозорци за размислување.
На 24 февруари 1989 година, точно во 11ч30м претпладне, агентот на FBI Дејл Купер влезе во Твин пикс, и се чини дека никогаш не излезе оттаму. Серијата која дополнително ја усложнуваше психолошката ситуација додека старата федерација се распаѓаше, и ден-денес е во сеќавањата на филмофилите поради бескрајните можности со кои ни ја скокоткаше фантазијата. Миксот на реалното и оностраното, зачудното, беше добитната комбинација на „Твин пикс“. Но, ако во првата реченица зборуваме за влез во нешто, влез некаде во непознатото, за успешна приказна е потребна и обратната ситуација – излезот. Тоа режисерот Дејвид Линч многу добро, во само една реченица, го објаснува на втората фотографија подолу.
