Еден од најубавите пазари на Балканот го посетував уште од мал. Во меѓувреме, признавам, одамна не сум стапнал таму. Денес, по игра на случајот, се втурнав во богатството од бои и мириси на ова парче автентично скопско тло. Приказната тече низ фотографии, штракнати ад хок, како моментна инспирација. На нив има од се’ по нешто. Или, како што вели еден ФБ пријател, тие го содржат „целиот Блиски исток, ориент, па се’ до централна Азија, но и северна Африка и земјите на Магреб“. Уживајте 😉
Тоа беше плишано перниче, а некои го нарекуваа “албум со значки”. Многу фирми, спортски клубови, познати брендови на времето, како свој тогашен рекламен ПР правеа значки кои ги делеа наоколу. Тука, секако, беше и ЈБТ во различни варијанти, со се’ потписот, а до него е и Гоце во двојна црно-сребрена варијанта.
По повод јубилејот „30 години Стотројка“, синоќа во Куршумли Ан се одржа концертот на Крсте Роџевски, како дел од серијата настапи во живо кои во следниот период ги најавува ова култно скопско радио, кое се’ уште се бори за својата фреквенција. Насловен „На само со Крсте Роџевски“, околу 150-те среќници во публиката имаа можност во веројатно најубавиот (концертен) простор во метрополата да уживаат во акустичната виртуозност на њујоршкиот психијатар со битолски корени, кој елегантно не’ прошета низ материјалот од неговите четири прекрасни албуми.
Повеќето од нас се сеќаваат кога ЈРТ правеше пауза во програмата, на еден телоп беше испишано „Интермецо“ и одеше музика до следната програмска содржина. Деновиве се интермецо од летните горештини. Всушност, најбитните работи се случуваат во „интермецата“ од нашите животи, а не во она рутинско секојдневие.
Во магазинот „Нова машина“, кој најчесто ја третираше алтернативната македонска музичка сцена, во просторот помеѓу, во една фина меѓу-рубрика едноставно наречена „Интермецо“, успевав да провлечам триминутни клипчиња, колку што отрпилика е времетраењето на една песна, како оддишка од „сериозните“ музички теми. Во архивата сум успеал да зачувам еден од нив, во кој можете да видите многу карактеристични „скопски ситуации“: љубење крај Вардар, кучиња скитници, шмекање во парк, комарџии под мост, рибари денгубџии и уште еден куп драгоцености.
Едно од посебните задоволства е кога ќе се посети одреден бенд за време на нивната проба во подрумот или гаражата каде вежбаат за следниот настап. Тазе вратени од свирка на хард-кор фестивал во слободарската Пула, ги посетив Tank Warning Net во нивната тогашна база, еден тесен подрум во центарот на Скопје, и си направивме вообичаен free-style муабет за сите работи кои момците ги тангираа во моментот.
Во последниве години се случува вистински ривајвл на издавање на музика на винил, откако во последната декада од минатиот век, приматот го презедоа компакт дисковите. По падот на Берлинскиот ѕид и завршувањето на ривалството помеѓу Истокот и Западот, на пазарот се појавија многу пиратски ЦДа кои на овие простори се продаваа за багателни цени. Љубителите на музиката беа фатени во расчекор – т.н. „бугарски дискови“, или да се задржат на колекционирање на оригинали?
Денес од печат излезе реизданието на романот „Жените Гаврилови“ од Кица Колбе, како 196 наслов во едицијата „ПРОаЗА“ на ИЛИ-ИЛИ. Со издавањето на ова преработено и проширено издание на романот оригинално издаден во 2008 година, успешно продолжува соработката на издавачката куќа и авторката, чии два претходни романи „Земја на бегалци“ и „Витезот и Византијката“ предизвикаа одличен интерес кај читателите.
Деновиве ми пристигна едно ЛП кое зазема посебно место во мојата домашна колекција поради неговата исклучителност. Периодот имав повеќе време за слушање на музика, и највеќе на увце ми легнаа маестралните Кен (Can), експерименталниот рок бенд кој ги одбележа крајот на 60-те и почетокот на 70-те со своите антологиски албуми. Во колекцијата ги имам легендарните „Tago mago“ (1971) и „Ege Bamyasi“ (1972), како и двојното ЛП со колекцијата на синглови од целата нивна кариера издадено неодамна, меѓутоа, љубопитноста отиде чекор понатаму, и ме интересираше што во моментов прави ненадминатиот вокал на бендот од Келн, мистер Дамо Сузуки. Сурфајќи на нет наидов на снимки од еден куп негови свирки низ светов, што значи дека човекот, и покрај дијагностициран канцер, како и годините кои веќе го навјасале, и понатаму е неверојатно активен на сцената. Една од неговите последни свирки е со групата Mugstar, од чиј настап на 28 април 2018 година во Ливерпул и настана носачот на звук кој периодов е мој секојдневен саундтрак.
Отсекогаш сум ги обожувал графитите како слободна форма на изразување, бидејќи приказната е толку едноставна: имате ѕид, имате спреј во раката, добра мисла или талент за цртеж, и магијата се случува веднаш, тука и сега. И не ви треба ништо повеќе! Ова се моите два ТВ обида за сублимирање на графити искуствата во неколкуминутни прилози емитувани во магазинот „Нова машина“.
Ова е мојот прв телевизиски реализиран и емитуван прилог воопшто. Честа заеднички да го скршиме мразот им припадна на „Стринг форсис“: и тие издадоа дебитантски албум, и јас дебитирав во те-ве етерот.
