Покрај скопската премиера на филмот на Митревски, прилози и за ДВД-то на „Мајки“, филмот на Киро Урдин, како и за програмата на Кинотеката на Македонија, која приредува ревија на филмови од Андреј Кончаловски.
По повод стартот на третото издание на „Македокс“ (15-22 јуни 2012), магазинот е комплетно посветен на креативната документаристика.
Во далечната 1993 година тогашните ФДУ-пулени Дарко Митревски, Александар Поповски и Срѓан Јаниќијевиќ добија прекрасна шанса да го снимат своето филмско деби во рамките на тазе независна Македонија. „Светло сиво“ беше прв експериментален проект од таков вид во домашната кинематографија, омнибус составен од три кратки филмови, секој од нив прикажувајќи го посебниот сензибилитет на потпишаниот автор. Речиси дваесет години подоцна сме сведоци на сличен проект, но сепак далеку покомплексен од претходникот, бидејќи „Скопје ремикс“ е омнибус составен од девет приказни, десет режисери, и она најспецифичното и најсублиминалното, сите тие раскажуваат стории за еден единствен град – Скопје.
Првата македонска премиера во 2012 година се случи пролетта, симболично најавувајќи младешки филмски ветришта и во македонскиот филм. Имено, „Скопје ремикс“ (почетно „Д Скопје“) е филм што на едно место собра сè што е квалитетно и просперитетно во домашната филмска уметност, давајќи им можност на многу имиња кои, ако веќе немаат свој прв целовечерен филм, тогаш барем со еден свој краток проект да бидат дел од едно македонско целовечерно остварување. Филмот се снимаше долго, и околу него кружеа многу приказни, кои одеа дотаму дека поради идејно разидување, многумина од авторите, во моменти на нетолеранција, посегнувале по не баш популарни мерки за смирување на страстите (дипломатски кажано). Но, на крајот излезе еден симпатичен продукт што „Филмополис“ сесрдно го поддржа, бидејќи сметавме дека ваквите проекти се реткост, се случуваат генерациски еднаш и којзнае кога потоа, и затоа, и покрај сите слабости за кои се свесни и самите автори, безрезервно треба да се поддржат. На премиерата во киното „Милениум“ имав среќа (и време) паралелно да интервјуирам седум од десетте автори, во следната емисија гостин во студиото ми беше Вардан Тозија по повод неговиот филм „Свиркачот“ што најмногу ми се допадна, а со Ѓорче Ставревски и Синиша Евтимов едноставно се разминавме. Но, Евтимов и онака многу повеќе е театарски отколку филмски режисер, додека во „Филмополис“ број 277 бевме на снимањето на делот што Ставревски го снимаше кај Градска болница, со Ангелов како скитник кој бара отпушок повеќе пред зградата. На крајот, ми се чини дека со прилогот ја доловивме целосната слика за овој проект-манифест на филмаџиите што (ќе) ја сочинуваат иднината на македонската кинематографија.
„На пат кон училиште“ на Озгур Доган и Орхан Ескиној
Првото издание на фестивалот на креативен документарен филм „МакеДокс“ во Скопје повторно го врати во фокусот малку подзаборавениот жанр во нашата кинематографија, толку успешен во минатото. Навистина беше прекрасно да се биде дел од непретенциозната атмосфера во преубавиот Куршумли ан, под отворено небо, што од друга страна, го отвора прашањето за отворање на вистинско и наменско летно кино во метрополата. Но за таа тема во друга прилика, бидејќи во следните редови ќе се обидам да ги пренесам чувствата кои ги предизвика победникот на фестивалот, турскиот документарен филм „На пат кон дома“, кој ја доби наградата „Млад кромид“ за најдобар деби филм од тричленото жири, во кое покрај мојата маленкост тука беа и колегите од Србија и Хрватска. Конкуренцијата беше навистина жестока и изборот ни беше тежок, но по креативната дискусија и аргументие ставени на маса, ова остварување на крајот не’ освои со своето големо срце.
Во петокот во Кинотеката на Македонија беа отворени новите депоа за чување на националниот фонд на аудиовизуелни добра. Истите се наоѓаат во сутеренот на институцијата и во нив ќе биде сместена националната филмска продукција, која конечно доби адекватен простор за чување и заштита. Во употреба бea пуштени пет разладни комори наменети за чување на националната филмска продукција, негативи и архивски копии, на површина од 100 метри квадратни и капацитет од 12.000 филмски кутии. Со оваа големина ќе биде обезбеден простор за чување материјали во следните 30 години.
Иако ненајавено, ова беше последното, 284 издание на „Мезанин“, во кое судбината сакаше да слушаме три ЛП-ја од мистер Боби Марли. Hey Bobby Marley, say something good to me, ooo, this world go crazy, it’s an emergency…
Во претпоследното издание на меѓупросторот на Радио Равел слушаме актуелна музика од домашни и бендови од светската музичка сцена: The John, Glasvegas, Frank Black, Franz Ferdinand, Foals… Вистинска уживанција 😉
Во ова издание на меѓупросторот на Радио Равел слушаме музика од филмовите на германскиот режисер Вим Вендерс, а во целост актуелниот саундтрак од филмот „Palermo shooting“.
The John на Љупа Ангелов и прекрасниот албум „Ти и јас и градот наш“ во „Мезанин“ на Радио Равел.
