И покрај сите турбуленции околу 3-то издание на „КинеНова“, фестивалот сепак покажа став и понуди многу квалитетна програма. Еве неколку фотографии од „Q&A“ сесиите со драгите фестивалски гости, чие присуство и филмски остварувања предизвикаа интерес кај гледачите: Ѓорче Ставревски (Исцелител), Аница Добра (Специјален гостин), Симеон Венциславов (Ага), Анте Томиќ (Устав на Р. Хрватска), Мартин Иванов и Ивица Димитријевиќ (Копање), Оливера Ќорвезироска и Стефан Сидовски (промотори на „Филмски град“).
Речиси секој ден поминувам покрај него, зад книжарница ми е, и конечно му дојде редот да биде посетен и конзумиран – кинескиот ресторан „Star ocean“ во Скопје.
На 06 септември во клубот „Ла Кања“ во старата скопска чаршија низ слушачка промоција ни беше претставено новото чедо на Давид Ангелевски пророчки насловено „Бела птица, црн бран“. Албумот беше мудро најавен со и-пито „Дева“ пред само пар месеци низ четири теми, од кои насловната се најде и на новата плоча, иако сугестивната „Кабаре Скопје“ е вистински бисер и се’ уште не ми излегува од главата. Но, „Бела птица, црн бран“ си има своја замислена концепција која функцинора совршено, и десетте теми заокружуваат една целина во која Пиколомини повторно ги потпалува нашите чувства медитирајќи на темите љубов, политика, Скопје, апокалипса, смрт… како и во двете претходни албумски остварувања, „From subway to my way“ (2007) и „Меѓу митови и бомби“ (2014), но овој пат далеку посамоуверено, подефинирано и крајно авторски созреано.
Во саботата МКЦ го покажа сиот свој сјај при понудата и организацијата на осмото издание на фестивалот „Здраво млади“, кое по неколкуте јунски дождовни изданија доби многу посоодветен термин на одржување, 01 септември, симболичен датум кој го означува крајот на летото и почетокот на обврските, нудејќи комплетно ослободување на сите сетила.
Скопје се’ повеќе добива убави катчиња за посета, и почнува да наликува на вистинска европска метропола!
Денеска во изложбениот простор на хидроцентралата „Матка“, со професионален водич, уживавме во приказната за Тесла, изградбата на хидроцентралата на реката Треска, електрификацијата на Скопје и другите градови низ Македонија…
Ова беше навистина фино поминат ден, кој ќе се обидам да го доловам низ фотографии, затоа што една слика вреди 1000 зборови 😉
По успехот со „Панкот не е мртов“ (2011), кој освојуваше награди на светските фестивали и беше одлично примен од филмофилите, Владимир Блажевски во 2016 година влезе во нова филмска авантура, чиј финален производ овие денови можеме да го проследиме на големото платно. Годината во која, според кинескиот хороскоп, се влегува во владение на мајмунот, филмаџијата ја зема и како наслов на својот нов проект, откако работниот наслов „Слобода или смрт“ послужи како премин од панкерската приказна кон новата, комедија на апсурдот. Читај повеќе →
Кога нештата се случуваат природно, без да ги силуваш, навистина испаѓаат убаво. За да ја елаборирам и образложам оваа почетна реченица, ќе морам да се вратам во далечната 1999 година, кога и започна мојата Суперхикс приказна. Тогаш бев млад и зелен новинар во културната редакција на (знам, чудно ќе зазвучи) во тие години перспективната ТВ Сител, како дел од попладневната програма претежно наменета за постарата генерација конзументи, во која се обидував да исфурам свој филм, креирајќи 30-минутно парче наречено „Нова машина“, во кое најредовна рубрика ми беше посетата на скопските гаражи каде свиреа знајни и незнајни јунаци од нашето музичко подземје, за кои потоа или воопшто веќе не слушнавме, или, напротив, како во случајот со Суперхикс, работата заврши со „Одличен: 5!“. Не дека постарите гледачи, што беше мој впечаток, не сакаа(т) рокенрол, но се обидував да го разбијам стереотипот во тој термин со претежно стерилни прилози посветени на, условно, „мртвата“ церемонијална култура, да уфрлам и нешто поразлично кое ќе привлече поинаква, пред се’ помлада публика пред ТВ екранот.
На затворањето на „Синедејс“ во неделата се случи македонската премиера на „Исцелител“, дебитантското остварување на режисерот Ѓорче Ставревски, кој по долгогодишна работа на ова негово прво чедо конечно ни го подари нам, на публиката, надевајќи се дека на моменти непријатните пост-продукциски искуства сепак на крајот ќе имаат исцелувачка моќ врз неговиот филмски ентузијазам, зашто, едноставно, мора да биде така и никако поинаку. Филмот веќе игра на редовен репертоар во „Милениум“ и „Синеплекс“, а прекрасна увертира имаше само две недели претходно, кога на Солунскиот филмски фестивал екипата ја доби наградата од фестивалската публика, што понекогаш е далеку подрага, посуштинска и со многу поголема тежина отколку официјалните награди доделени од жирито, кои честопати се мерат на некаков си (лоби/политички) кантар. Затоа сега Ставревски слободно може да викне: „Солун е НАШ!“, бидејќи, според информациите, само еден филм пред „Исцелител“ добил поголем број на гласови од публиката во долгогодишната историја на престижниот фестивал.
Ова е приказна за еден фотограф, кој… Не: приказна за еден маж, кој… Не: приказна за една љубов, која… Или приказна за повеќе љубови кои меѓусебно… Или приказна за една држава која… Ех, да оставиме. Овој роман ни дава сè што може да ни даде еден роман: вистина, искреност, атмосфера, фабула… Сеедно дали читателот ќе го смета Андраш Сабад за манијак, или пак смртно ќе се вљуби во него, секако ќе почувствува дека само така вреди да се живее, како него: со таков оган. Читај повеќе →
„Род“ на Миљенко Јерговиќ е книга составена од повеќе целини – романи, документи, раскажувачки скици, фрагменти – во кои се менуваат фикционални и нефикционални делови и на совршен начин се мешаат реалното и измисленото. Со многу автобиографски елементи Јерговиќ во „Род“ ја испишува сагата за семејството на Карло Штублер, неговиот прадедо. Ова е книга во која авторот низ судбината на сопственото семејство зборува за цел еден век на Средна Европа и на Балканот, роман кој како железница ја вмрежува епохата и различните краишта, земјите кои се менуваа, историјата која беше немилосрдна. Од прадедо му и почетокот на XX век до денешницата на авторот и неговата судбина, „Род“ претставува opus magnum на Миљенко Јерговиќ.
