Кон романот „Ветрилиште“ од Игор Анѓелков

пишува: Ана Витанова-Рингачева

„Ако Ван Гог не продал ни пет слики, ако не се знае Моцартовиот гроб, ако Хомер пеел за смртта на Хектор за еден пехар вино, кој е тој човек што би можел да каже за себе дека заслужил некоја награда и кој би смеел да ликува поради неа?“ (М. Маџунков)

Во светот на уметниците постои еден парадокс. Тие си пречат еден на друг. Тие се закана еден за друг. Уметноста е заедничкиот дом за сите. Општеството со вискоизградена самосвест за важноста на културата, го чува тој дом, го реставрира и ги заменува расипаните светилки, за да не остане во мрак и незабележан за минувачите. Но и мета за ограбувачите. Земајќи го в раце „Ветрилиште“, најновиот роман на Игор Анѓелков, на корицата забележав светилник. Од асоцијациите што надоаѓаа, првата беше за светилникот како најосамената градба поставена на стрмна карпа, високо над морето. Силно удиран од ветровите таму горе, не престанува да им биде патоказ на бродовите и нивните патници. Оттаму погледот има далечен досег.

На „Репер“ излезе една продлабочена анализа за романот „Ветрилиште“ низ референтни теориски согледувања, со отворен поглед и нови прозорци за понатамошно толкување заради слоевитоста на самиот текст, како што нагласува авторот.

Марија Бежановска е новинарка и преведувачка која со години наназад ги преведува делата на македонските и балканските автори на француски јазик за тамошните водечки издавачки куќи. По објавувањето на „Ветрилиште“ ме контактираше, и по читањето на книгата добив позитивни реакции од неа. Вчера на нејзината страница постираше извадок од романот, чиј наслов на француски звучи многу убаво: „Au gre du vent“. Еден збор разделен на четири.

Поговор за „Ветрилиште“; пишува: Оливера Ќорвезироска

„Ветрилиште“ е десетта книга на Игор Анѓелков за осумнаесет години колкава што
е временската отсечка од неговата прва книга од 2006 до најновата – денес, 2024. Mатематички, просечниот интервал на Анѓелков од книга до книга е 1,8 години, што самото по себе кажува дека се работи за творечки ритам за почит. Подвлекувајќи дека годинава е јубилејна за авторот (полни 50 години), го надополнувам вонлитерарниот контекст со уште еден факт: „Ветрилиште“ е негов петти роман (по „Крај-пат“, „Фото синтеза“, „Шрапнел“ и „Мина“) со што, на извесен начин, се заокружува, се „јубилеизира“ и романескната низа.

пишува: Никола Пијанманов

„Зарем сме судени да умираме сами на ова парче земја? Зарем растеме нови генерации, кои едвај ќе чекаат да заминат од оваа пустелија?“ Овие прашања ги поставува Игор Анѓелков во најновиот роман „Ветрилиште“, а тие фучат како силен студен ветер низ листањето на неговото прозно дело. Празните предели и простори… сиви предградија. Таква е и мојата преокупација во сликарството на пејзажизмот. Ќе остане ли навистина овде жива душа, или како во последниот филм на Романецот Мунгиу, луѓето ќе исчезнат, а населбите ќе се наполнат со мечки и диви ѕверки од планините. Устите се затвораат полека, како да ги сошива времето, не толку стареењето, туку бесполезноста од нештата да се кажат од предолгото премолчување на зборовите. Атрофирале нашите усти и ја изгубиле својата најзначајна функција – да кажат нешто вистинито.

Новинарот и публицист Тони Димков е ретката светла точка во печатените медиуми кога станува збор за настаните од уметноста и културата. Во последниот, 261 број на „Културен печат“, додатокот на осум страници кој излезе во викенд изданието на „Слободен печат“, зборувавме за процесот низ кој поминав пишувајќи го „Ветрилиште“, но загатнавме и други теми релевантни за актуелната книжева сцена во Македонија. Всушност, сето она што беше (или требаше да биде) кажано на промоцијата на книгата, е фино сублимирано во ова интервју.

ДПМ, 17.12.2024, 19ч.

Кога ќе видиш насмеани и задоволни лица по настанот, тоа е знак дека се’ поминало во најдобар ред.

Голема благодарност до Оливера Ќорвезироска, до сите присутни (и оние онлајн) кои одвоија време синоќешната промоција да ја направат незаборавна, и се разбира, до фотографот Горан Михајловски 😉

Драги пријатели, со големо задоволство Ве информирам дека утревечер, на 17 декември во 19 часот, во Друштвото на писателите на Македонија ќе се одржи промоцијата на романот „Ветрилиште“. Чинам дека помина доволно време (5 ноември) од објавувањето на јубилејната, десетта книга, па редно беше да Ве поканам на гости и да почестам. Со драгата пријателка Оливера Ќорвезироска ќе се обидеме да ви ја приближиме книгата најдобро што можеме. Оваа дружба на „Максим Горки“ бр. 18 е одлична можност не само за колегите, туку и за сите оние што досега не зачекориле во храмот на книжевноста, конечно да го сторат тоа.

пишува: д-р Тони Ќосев

„Стварноста останува грдо пајче, се’ додека вниманието не ја претвори во лебед“. Владимир Пиштало

„Ветрилиште“ е најновото и најзрело дело на Игор Анѓелков, со кое се нареди во редот на моите омилени писатели од балканскиот книжевен простор – Јерговиќ, Басара, Маџунков, Миневски, Великиќ, Пиштало, Господинов, Картареску и др. Да, признавам, јас сум пристрасен и субјективен навивач на Анѓелков, но има вистина во таа констатација. Што би рекол Горан Бреговиќ : „Ма све вам могу речи мирно, мене и онако нико не узима за озбиљно…“