Еден од најочекуваните филмски проекти ова лето беше четвртото продолжение на „Терминатор“, со работен наслов „Иднината почнува“ и со конечен поднаслов „Спасение“. Нормално, во овој период од годината, во кој царуваат блокбастерите, филмот потпишан од режисерто Мек Џи заработи еден куп банкноти на бокс-офисот, но тоа пред се’ се должи на долгиот историјат на овој проект, чија филозофија во средината на 80-те години од минатиот век ја креираше Џејмс Камерон, чија автентична визија за (пост)апокалиптичната иднина на човештвото уште тогаш на публиката и’ ја замрзна крвта во вените, сместувајќи ја во клубот на зависници од новата филмска сторија. Магијата продолжи со уште помоќниот „Терминатор 2: Судниот ден“, според мене, најдобриот во серијалот, за дури по 12 години, откако Камерон крена раце од проектот, режисерот Џонатан Мостоу да ја продолжи сагата со задоволувачкиот „Терминатор 3: Побуна на машините“.

Во последниве години јавна тајна во круговите на холивудската високобуџетна продукција е дека одамна не се појавило некое добро сценарио кое ќе ја воодушеви широката публика, дури и онаа со порафиниран вкус. Затоа, по линија на помал отпор, се’ поголем е бројот на филмови кои се или римејк на некој славен наслов од минатото, или, според новиот тренд, проекти кои биле успешни телевизиски серии. Токму од тој фолдер е извлечен и „Чарлиевите ангели“, чиј прв целовечерен дел се појави пред три години, за продолжението, по некој логичен след на настаните, да го добие ова лето.