Oвековечување на влијателните музички херои
Жанрот „Рокументарец“ на наједноставен начин кажува дека се работи за документарен филм за рок музиката и за нејзините претставници. Терминот прв го употребил Бил Дрејк во 1969 година во радиоемисијата „Историја на рокенролот“, а подоцна и режисерот Роб
Рајнер во филмот „This is spinal tap“ (1984)
Кога си во Париз, една од неодминливите туристички атракции се славните гробишта „Пер Лашез“. Иако, според многумина, посетата на домот на мртвите спаѓа во т.н. „бизарен туризам“, бидејќи оние со послаб стомак не можат туку-така да се шетаат меѓу надгробните плочи, сепак на ова парче земја кое се простира на 44 хектари во 20-от париски арондисман се погребани славни имиња од француската и светската историја и токму затоа е вредно за посета, а тоа во просек го прават три ипол милиони туристи годишно, со што претставува најпосетувана некропола во светот.
Кон „Кога си необичен: Филм за Дорс“ на Том ди Сило
Употребувајќи ја на почетокот познатата носталгична констатација, „како вчера да беше“ кога во 1991 година се појави филмот „The Doors“ на Оливер Стоун, кој врз нас, средношколците, делуваше хипнотички, разнесувајќи ни го умот без пардон. Распадот на Југославија беше во тек, наоколу – хаос, а од киноплатното врескаше харизматичниот Морисон (одлично одигран од Вал Килмер) кој таму некаде, кон крајот на 60-те, кога мојата генерација се’ уште не беше ниту родена, безрезервно го практикувал светогледот на новото време: „Живеј брзо и умри млад“. Долго време по гледањето на филмот не можевме да се собереме, а магијата продолжуваше во ситните саати низ градските кафулиња, кои го користеа моментот и правеа музички ривајвл токму на Дорси.
