Во 90-те години се сретнувавме по сокаците на Старата скопска чаршија, која беше активна до раните утрински часови. Неговите приказни беа претежно поврзани со демоните и светлините од ноќниот скопски живот. Ја сакав неговата проза, исполнета со експлозии, трудни месечини, ерупции… особено „Писма“, која ни беше Библија во средно.
Круг
младоста ме повикува на улица
ушите ми горат
очите ми горат
срцето ми гори
за идеали
за вистински идеали
за Револуција на умот
Претежно добар како лепче,
понекогаш бесен на цел свет.
Најчесто мирен како бубачка.
Неретко луд, здивен и лут како
ранет лав во савана.
Во очи на десетгодишнината од прераното заминување на мојот омилен македонски поет, еве мал избор на фаворит-песни од Игор Исаковски од неговите збирки поезија.
Денес е годишнина од смртта на Фјодор Михајлович Достоевски (11.11.1821 – 9.02.1881). По тој повод, еве една песна од Чарлс Буковски. Сосема легитимно е прашањето: а каква врска имаат Достоевски и Буковски? Па, за почеток, презимињата им завршуваат на -ски, а не се Македонци 
Читнете ја песната, зборува за моќта на пишаниот збор 
Сметам дека е сосема човечки кога ќе замине некој на оној свет, да го испратиме со кажување на некоја анегдота поврзана со него.
Кога во 2012 година Жане ја доби наградата „Роман на годината“ за „Единаесет жени“, г-нот Радован Павловски беше единствениот од старата генерација македонски писатели кој дојде на штандот на „ИЛИ-ИЛИ“ на скопскиот Саем и ја побара книгата, зашто (парафразирам по сеќавање) „се појавил нов глас во нашата книжевност, и тој би сакал да види за што се работи, особено бидејќи во прашање е дебитантка“. По краток муабет, ја зема книгата и замина, но ги заборави очилата на штандот.
„На оној кој премногу се бунтува
му останува снага само за разочарување“. Емил Сиоран
Уморен сум
од отровот на социјалните мрежи
без обид за конструктивна дискусија
Уморен сум
од долгата транзиција
која на сите ни ги (с)крати крилјата
Уморен сум
од тоа што можам јас да направам за државата
а не таа за мене
Во последниот дел од серијалот песни од генијалниот американски поет Чарлс Буковски, пишувани во последните десет години од неговиот живот (1984-1994), започнуваме со маестралните стихови: „Тие лица кои секојдневно ги гледаш низ улиците, не се создадени без никаква надеж – биди нежен кон нив: како и ти, и тие не се спасиле“. Зарем треба нешто повеќе да се додаде? Уживајте 😉
