Доктор Тони Ќосев е ценет професионалец од Струмица, љубител на уметностите, и пред се’, пасиониран читател. Како редовен впивач на изданијата на ИЛИ-ИЛИ, тој одвои време и напиша осврт кон новата збирка раскази „Двојна експозиција“, која ја пренесувам во целост. Голема благодарност!!!
Појавувањето на режисерите во своите филмови барем за момент во некоја, условно, безначајна сцена, се практикува и ден-денес, некогаш повеќе, некогаш помалку успешно, a најчесто тоа изгледа дури и смешно и непотребно. Оваа „камео-играчка“ ја патентираше легендарниот Алфред Хичкок, кој истата ја донесе до совршенство, појавувајќи се во четириесет и едно свое остварување. Приказната започнала за време на снимањето на филмот „Станар“, кога Хичкок забележал дека на сцената има малку луѓе. Наместо да ги чека новите статисти, тој накратко самиот застанал пред камерите, и оттогаш започнала традицијата на неговите појавувања во сопствените филмови. Публиката очекувала да го види, барем за миг, и се обидувала да го „улови“ на проекциите на сите негови остварувања. Работата на крајот отишла толку далеку што Хичкок морал да се појавува уште во првите минути од филмот бидејќи публиката го занемарувала дејствието очекувајќи го појавувањето на „мајсторот“.
Историја на филмскиот жанр – ХОРОР
Приказните за вестернот, мјузиклот, научната фантастика, рокументарците и воениот филм се веќе зад нас, а следниот жанровски предизвик пред нас е хоророт. Можеби овој
жанр не остави значајни дела за паметење „на прва топка“ во филмската историја, но кога ќе се сумираат резултатите, секако дека неизбежна филмска лектира за сите вљубеници во седмата уметност претставуваат еден „Психо“ на Хичкок, „Егзорцист“ на Фридкин или „Сјаење“ на Кјубрик, да речеме. Но, одиме по ред
Сета оваа актуелна ситуација со (само)изолацијата, и следствено на тоа, со дехуманизацијата до одреден степен, ме потсети да се навратам на делата на еден прекрасен уметник, во чии слики се вљубив уште веднаш, по првата средба со нив во едно од оние специјализирани изданија на „Taschen“. Од сета понуда што ја имав пред себе во книжарницата во тој момент (Пикасо, Дали, Ван Гог, Моне, Мане…), највеќе ме привлече насловната на која беше претставен детал од сликата „Nighthawks“, или, во слободен превод, „Ноќни птици“, која зрачеше со својата сугестивност и магичност. И уште подобро што името на уметникот Едвард Хопер во тој момент за мене беше сосема непознато, бидејќи значеше дека пред мене е уште еден уметнички свет за откривање, кој набргу потоа ми стана и еден од омилените во историјата на сликарството.
Историја на филмскиот жанр – ТРИЛЕР
Со приказната за најкомплексниот меѓу филмските жанрови, трилерот, го продолжуваме нашето филмско-текстуално патување. Се работи за главните жанровски одредници во филмската историја, чијашто моќ во претходните сто и кусур години регрутираше армија од обожавачи на седмата уметност, според многумина, сè уште најсилниот медиум што постоел досега. Во последната епизода следи – хорор жанрот. Останете вклучени 😉
Бидејќи веќе еден месец сме влезени во 2020-та, годината со убаво, симболично значење, некако се чинеше прикладно нуркањето во филмската историја токму во годините со кои започнувала новата декада, бидејќи сензибилитет на филмовите снимени токму во таа, „нулта“ година, како да го навестуваале она што следи во годините потоа. Секако, изборот е субјективен и можеше да биде сосема поинаков, но овие наслови се чини дека се познати и препознатливи и кај пошироката публика вљубеници во подвижните слики
На прашањето: Кој е најдобриот режисер на сите времиња?, многумина филмаџии и филмофили би одговориле дека тоа е едниот, единствен и ненадминат – Алфред Хичкок. На прва топка, веднаш можеме да наброиме неколку негови култни остварувања, но колку знаеме за неговиот приватен живот, за неговите соништа и опсесии? На ова прашање се обидуваат да ни одговорат двата актуелни филма „Девојката“ и „Хичкок“, кои кон крајот на минатата и на почетокот од оваа година предизвикуваат многу коментари, возбудувања и спротиставени толкувања.
Квиз прашање: Како се вика филмот кој во 60-те години драстично ја промени перцепцијата на Холивуд кон хорор жанрот? Одговор: „Психо“ на Алфред Хичкок. Што да се каже после една ваква квалификација, освен, „се случи и тоа“. Да, се случи римејкот на најдобриот меѓу најдобрите, „Психо“, филм кој за оригиналниот автор значеше врв во неговата кариера (иако Хичкок и потоа направи маестрални дела како „Птици“ и „Лудило“), но за режисерот ван Сант, кој по четири децении се обиде да ја врати опсесивноста на Бејтс мотелот на филмското платно, дефинитивно претставува филм за расчистување со еден успешен период зад и започнување на нов пред себе.
