Главен член на жирито на годинашниот Кански фестивал беше режисерот што, можеби, понуди најавтеничен пристап во историјата на филмската уметност, Дејвид Кроненберг. Со овој гест филмските работници конечно се смилуваа и некако тивко го признаа поразот на својата неразумност што траеше цели триесет години, од првиот снимен филм на Канаѓанецот, „Stereo“ (1969).
Маклабас, игран филм, 35мм, стерео
Независна продукција
Копродукција на територија на РМ: А1 ТВ
Сценарио и режија: Александар Станковски
Улоги: Илија Даскалов, Мирче Доневски, Владо Манчевски, Нора…
„Понекогаш ми фали онаа проклета Студена војна!“
Оваа реплика од филмот „Миротворец“ (Peacemaker) изговорена од еден американски воен офицер отприлика дава површен пресек на филмовите со слична тематика снимани изминативе педесет години, како на источната, така и на западната страна. Берлинскиот ѕид јасно ги исцртуваше границите: железната завеса тивко се вееше на ветрот, а низ неа дупки колку сакаш, низ кои непречено ве ѕиркаат комарци со шпионски очи. Па следат фрки, бркотници, нарушување на мирниот (?) живот на Земјаните со сателитско снимање, за на крајот и обете страни да останат недопирливи, а атомските инциденти да се сведат на минимум. Чернобил? Мал дел од колачот.
Ова е третиот напис од серијалот текстови за македонската музичка сцена во 90-те, покрај оној за „Нашински звук“ и „Балкан експрес“. Ова интервју е правено на диктафон во автомобил на паркингот пред хотелот „Холидеј ин“, тогашен „Гранд хотел“, во центарот на Скопје.
Балкан експрес спаѓа меѓу најинтересните бендови во моментов на македонската алтернативна сцена, но баш и не се утепаа од работа и имаат многу малку снимки. Како и да е, со нив ја започнуваме малата серија на „рокенрол интервјуа“.
Од сеопфатното лудило кое веќе долго време лебди над градот-црв, се обидовме да најдеме спас и позитивна енергија надвор од него, на периферијата, „каде дивите пци верно го чуваат духот на тишината“. И додека црвениот бус за Драчево со број 41, шраф по шраф, ја зголемува својата брзина, во неговиот миризлив и од провев одвеан багажник двете електро-глави на Вампира и Лудвиг со нетрпение го очекуваа оној момент на мостот кога нивните внатрешни органи барем за момент ќе ги променат своите места, на тој начин постигнувајќи хај-прашина во мозокот. In-Out, Input-Output… Спој во колата за комуникација. Репрограмирање, молам.
– Лудвиг, Лудвиг, влегуваме во подземјето – ме протресе охрабрувачкиот глас на Вампира.
Во пресрет на излегувањето на „Филмски град“, мојата петта книга, се потсетив на книжевните почетоци од средината на 90-те, кога желбата да се објави книга, како и кај секој почетник, беше голема. И тогаш следеа натчовечки напори напишаните раскази да се претворат во самиздат, чии корици станаа рентген снимките на сега покојната ми баба Мина, која сесрдно ми ги отстапи нејзините колена ли, граден кош ли, бубрези ли, сеедно.
