Пред некое време по пошта ми стигна нешто што одамна го посакував: бокс сет со десет албуми од Таксидомун од 2015 година, во издание на Crammed discs, нумериран со број 12 од 300 примероци. Десетте албуми се живо злато, надополнети со прекрасно дизајниран каталог со приказните на членовите за секој албум засебно, плус вообичаениот даунлоуд код. А да, и плакат, кој веднаш го врамив и сега е дел од дневната соба. Живи радости! Го добив највредното парче во мојата скромна ЛП колекција.
Годинашното издание на фестивалот „Млад Отворен Театар“ синоќа и официјално беше затворен со претставата „Евангелие по Ф.М. Достоевски“ на Српскиот народен театар од Нови Сад. Убава коинциденција, или уште подобро, програмска стратегија беше моментот фестивалот да се отвори и да се затвори со Достоевски. На стартот гостуваше Загрепскиот театар на младите со дводелната „Браќа Карамазови“ во режија на регионалната ѕвезда Оливер Фрљиќ, а синоќа во МКЦ гледавме фрагменти од делата на рускиот класик, во режија на Јернеј Лоренци. Очигледно, универзалните думи на Фјодор за човековата егзистенција, возвишеност и ништожност во ова (светско) лудило што ни се случува повторно се релевантни, како никогаш досега.
Денес од печат излегува нова книга од ИЛИ-ИЛИ, насловена „Едно лето со Рембо“ од авторот Силвен Тесон. Се работи за петтата книга во едицијата „Виртус“, со што издавачката куќа ја продолжува тенденцијата барем еднаш годишно да ја израдува македонската читателска публика со дело од прекрасниот серијал „Едно лето со…“. Преводот од француски на македонски јазик е на Валентина Новачева.
Неодамна како подарок за роденден добив машина за пишување, иста онаква на која ги пишував своите први прозни обиди. Стариот ми ја носеше од работа за време на викендот, и така добивав прекрасна „играчка“ со која од својата детска фантазија создавав нови светови. Исто така неодамна, посетив еден индустриски музеј во Германија каде дел од поставката содржеше и стари машини за пишување, кои беа вистински празник за очите. Овие среќни околности ги споив во текст посветен токму на тие „чуда“ на кои беа напишани еден куп значајни книги во минатиот век, текст кој, ете уште едно чудо, се случи да биде јубилејната, илјадита (и со бројка: 1000!) содржина на „Херој на еден ден“. Време е за мало славјe, но претходно, читнете го текстот за убавиците кои го обележаа 20 век 😉
Викенд во Скопје.
Џон, Пол, Џорџ и Ринго, на враќање со воз од Индија, останале еден викенд во Скопје зашто им се видел убав. На фотката се сликани од Скендер крај Вардар зад Влада, шеес’ и некоја, после пар ракии уз шопска, и по некој ќебап кај Жабарот.
Кон романот „Мина“; пишува: Павлина Манавска
Со Павлина прв и единствен пат се сретнавме летово во книжарница. Ми кажа дека живее и работи во Германија, и дека ревносно ја следи македонската книжевна сцена. Ми беше драго што во изборот книги беше и мојот актуелен роман. Еве ги нејзините впечатоци по читањето. Сигурен сум дека Мина не била во Келн, но ете, никогаш не вели никогаш 
По повод излегувањето на неговата дебитантска книга, збирката раскази „Ме сакаш ли под дождот?“ во 2010 година, Александар Русјаков во едно интервју насловено „Пишувам раскази за љубовта“, изјави: „Често се навраќам на љубовта, зашто неа ја има насекаде околу нас, и само со љубов може да одиме напред и да успееме во тоа што го правиме“. Тој и во следните изданија за издавачката куќа „ИЛИ-ИЛИ“ продолжи книжевно, низ поезија и проза, да ја третира љубовта од различни аспекти, прилично автентично и со својствен стил. За жал, прекрасната книга „Тринаесеттиот месец“ која содржи шест приказни како дел од поголема целина, никогаш не доживеа своја завршна реализација, останувајќи само на првата замисла која се протега од јануари до јуни. Приказните од јули до декември не ја видоа светлината на денот поради други ангажмани на Русјаков, како и завршниот, тринаесетти месец. Сепак, добриот материјал секогаш наоѓа процеп во темнината. Првиот расказ, или новела (ако сакаме жанровски да ја тапиме), „Лена и Владимир“, деновиве можеме да го гледаме и на големото платно, во режија на дебитантот Игор Алексов. На тој начин фино се затвора кругот околу ова парче уметност.
Минатиот месец „Кроација рекордс“, наследникот на славниот „Југотон“, го реиздаде албумот „Био сам наиван“ на Даниел Поповиќ. Поводот е четири децении од објавувањето на колекцијата од 10 песни, која во Југославија се продаде во тираж од 725 илјади примероци на разни носачи на звук, со што албумот го направи еден од најуспешните поп производи во поранешната држава. Wow, 725 илјади примероци не се заебанција!
Луксузното реиздание не е скапо, чини само 19 евра, но не ми се купуваше нешто што е ново и исполирано, туку сакав да го почувствувам мирисот на сеќавањата и времињата кои никогаш нема да се вратат. Затоа наминав кај препродавачите крај Вардар, а еден од познаниците се потруди да ми најде сосема солидна копија од албумот. Нејзиниот мирис ме телепортираше не во иднината, туку во минатото, онаму каде што чучат сеќавањата на едно време кое никогаш нема да се врати, сеќавањата кои се единствените параметри кои не’ разликуваат од неминовната роботизација во иднината, нешто што Филип К. Дик одамна го навести во новелата „И андроидите сонуваат електрични овци“, која потоа доби феноменална филмска верзија во „Блејдранер“.
Денес од печат излезе „Латински цитати, изрази и фрази“, нова книга во едицијата „Арго“ на издавачката куќа ИЛИ-ИЛИ. Изданието содржи 516 страници и 4856 единици, подредени по абецеден редослед, во предговор, избор, превод од латински и коментари на Светлана Кочовска Стевовиќ.
