Прекрасниот филм „Тулпан“ е одличен пример како една убава идеја со помош на осум продукциски куќи од пет различни европски држави може да се претвори во успешен проект. Сите почести одат на адресата на авторот Сергеј Дворцевој, кој конечно, по неколку обиди во доку жанрот сликајќи го животот во казахстанските степи („Степа“ (1992) и „Рај“ (1993)) успеа својата внатрешна потреба да ја претвори во особена и автентична приказна и на големиот екран.
Граќаните на Њујорк сведочат дека присуството на Стоунси го закочило сообраќајот во Големото јаболко, па морале да бараат алтернативни начини на транспрот за да ги завршат своите зацртани обврски. Мик Џегер, Кит Ричардс и Чарли Вотс беа дел од премиерата на документарецот „Стоунси во прогонство“, која, интересно, се случи во славниот МоМА, Музеј на модерната уметност во Њујорк.
Ансамбл-комедијата „Пиратско радио“ е новото остварување на режисерот Ричард Кертис, сценаристот на супер-успешните британски филмови „Четири венчавки и погреб“, „Натинг хил“ и „Всушност, љубов“. Филмаџијата во новиот проект на едно место успеал да собере импресивна актерска екипа на чело со Оскаровецот Филип Сејмур Хофман, кој игра рамо до рамо со почитуваните англиски артисти Бил Ниги, Рис Ифанс, Ник Фрост и ветеранот Кенет Брана.
Кон „Зимска коска“ на Дебра Граник
Иако летото е вообичаено време кога во кината царуваат блокбастерите, сепак, кога зад себе имате признание „Победник на фестивалот Санденс“, надежите се движат во зоната на посакуваниот успех кај пошироката публика. Таков е случајот со „Зимска коска“ кој токму во моментов ја маѓепсува публиката со својата заводлива и сурова убавина.
Пионерот на панкот, Јан Дјури, можеби и не е оригиналниот кум на фразата „Секс, дрога и рокенрол“, но музичката тема со ист наслов од 1977 година ги освои музичките топ-листи, така одомаќинувајќи го овој израз во секојдневието. Тоа е всушност и насловот на новиот биографски документарец за британскиот музичар, режиран од Мат Вајткрос.
Потрагата по вистинско филмско летно освежување не’ одведе до едно остварување кое ги изгледавме со уживање. Станува збор за документарецот „Американско пиво“ од 2004 година на режисерот Пол Кермизијан, чија концепција е толку едноставна колку самиот наслов на овој интересен филм.
Според политичките аналитичари, по преструктуирањето на силите на светската сцена повторно се создава простор за нова Студена војна, можеби не директно помеѓу Истокот и Западот, но можноста постои, со закана дека ќе се случи најлошото можно сценарио. Поттикната од слични размислувања, авторката Луси Вокер во својот нов доку проект „Одбројување до нула“ истражува колку нуклеарното оружје кое го поседуваат големите светски сили, но и оние не толку моќните, е во сигурни раце.
Кон „Како го завршив ова лето“ на Алексеј Попогребски
Легендарниот Никита Михалков ова лето е актуелен со продолжението на „Изгорени од сонцето“, насловено „Егзодус“, со што ја продолжи приказната која му донесе светска слава, крунисана со Оскар за најдобар филм од неанглиско говорно подрачје во 1994 година, кога меѓу петте финалисти беше и „Пред дождот“ на Милчо Манчевски. Злобниците коментираат дека продолжението на филмот можеби укажува на тоа дека рускиот режисер веќе нема добри идеи, но за среќа, тоа не е така со новата генерација на руски режисери, кои се се’ подобри и подобри. Алексеј Балабанов, Александер Сокуров и Андреј Звјагинцев во изминатите две декади ни подарија некои од најдобрите остварувања не само во руската, туку и во светската кинематографија, освојувајќи многу фестивалски награди. Новото име на кое треба да се внимава во иднина е Алексеј Попогребски, кој зад себе има веќе три одлични остварувања, но благодарение на последниот наслов, конечно излезе од локални рамки, поклонувајќи се пред светската филмска публика. Филмот „Како го завршив ова лето“ беше едно од пријатните изненадувања на последното Берлинале, каде неговите главни протагонисти, Григориј Добригин и Сегеј Пускепалис ја поделија наградата „Сребрена мечка“ за најдобар актер.
„На пат кон училиште“ на Озгур Доган и Орхан Ескиној
Првото издание на фестивалот на креативен документарен филм „МакеДокс“ во Скопје повторно го врати во фокусот малку подзаборавениот жанр во нашата кинематографија, толку успешен во минатото. Навистина беше прекрасно да се биде дел од непретенциозната атмосфера во преубавиот Куршумли ан, под отворено небо, што од друга страна, го отвора прашањето за отворање на вистинско и наменско летно кино во метрополата. Но за таа тема во друга прилика, бидејќи во следните редови ќе се обидам да ги пренесам чувствата кои ги предизвика победникот на фестивалот, турскиот документарен филм „На пат кон дома“, кој ја доби наградата „Млад кромид“ за најдобар деби филм од тричленото жири, во кое покрај мојата маленкост тука беа и колегите од Србија и Хрватска. Конкуренцијата беше навистина жестока и изборот ни беше тежок, но по креативната дискусија и аргументие ставени на маса, ова остварување на крајот не’ освои со своето големо срце.
Доминацијата на еден куп американски документарни филмови кои во изминатите години ги окупираа нашите мисли и сетила со своите провокативни и истражувачки приказни, правејќи да се чувствуваме ангажирани граѓани со регуларно право на глас на планетата Земја, конечно, ја сруши еден малку поинаков тип на филм кој доаѓа од британскиот остров. Станува збор за 80-минутниот „Избришаниот Дејвид“ на Дејвид Бонд, кој бил испровоциран од државната бирократија која со писмо го известила дека во следните месеци нема да бидат во можност да испраќаат „детски додаток“ за нивната ќерка, бидејќи по грешка ги избришале податоците на дури 25 милиони Британци. Но, документарната форма дозволува широк дијапазон на делување, па авторот на филмот ја проширува зоната на истражување и уште на стартот го поставува прашањето: „Колку од информациите поврзани со нашиот живот се достапни во јавноста, и колку истата знае за нас?“
