Еден од најочекуваните филмски проекти ова лето беше четвртото продолжение на „Терминатор“, со работен наслов „Иднината почнува“ и со конечен поднаслов „Спасение“. Нормално, во овој период од годината, во кој царуваат блокбастерите, филмот потпишан од режисерто Мек Џи заработи еден куп банкноти на бокс-офисот, но тоа пред се’ се должи на долгиот историјат на овој проект, чија филозофија во средината на 80-те години од минатиот век ја креираше Џејмс Камерон, чија автентична визија за (пост)апокалиптичната иднина на човештвото уште тогаш на публиката и’ ја замрзна крвта во вените, сместувајќи ја во клубот на зависници од новата филмска сторија. Магијата продолжи со уште помоќниот „Терминатор 2: Судниот ден“, според мене, најдобриот во серијалот, за дури по 12 години, откако Камерон крена раце од проектот, режисерот Џонатан Мостоу да ја продолжи сагата со задоволувачкиот „Терминатор 3: Побуна на машините“.

Три години по портретирањето на измислениот казахстански репортер Борат и заострувањето на односите со официјалните власти на поранешната советска република кои филмот го сфатија премногу сериозно, мајсторот на прерушувањето Саша Барон Коен повторно е актуелен благодарение на своето ново долгометражно остварување едноставно насловено како и главниот лик во него, „Бруно“. Слично како и претходно, комичарот од плејадата ликови кои беа составен дел од неговото популарно ТВ-шоу „Да Али Џи Шоу“ извлекува една „креатура“ со која на сатиричен начин сака да си поигра, овој пат со светот на модата и случувањата во нејзини рамки.

Нетрпеливо чекам да го видам новото остварување на налудничавиот Квентин Тарантино насловено „Неславни копилиња“, кој премиерно беше прикажан минатиот месец во Кан. И додека дистрибутерите не се сетат дека ќе направат добра зделка доколку го донесат филмот што побргу во домашните кино сали, доколку фановски и’ пристапиме на работата, тогаш филмските потреби во меѓувреме ќе ги задоволиме со јапонскиот филм „Сукијаки вестерн-џанго“, несекојдневно остварување кое споменатиот холивудски „enfant tеrrible“ актерски го отвора и го затвора, како добар дух над целиот проект.

Максимално ангажираниот американски „неранимајко“, сценаристот и режисер Мајкл Мур, направи вистинска револуција со своите документарни филмови, кои „американскиот сон“ го сведоа на разголена реалност која на многумина не им се допаѓа. Неговото влијание е огромно, а тоа може да се види и од редицата доку-остварувања кои во последниве години не’ заплиснаа од сите страни на светот, неретко, поради големиот интерес, останувајќи на кино-репертоарот и по неколку месеци. Тука не станува збор за оние „квази-приказни“ кои обработуваат теми како тајни заговори, крај на светот, масонерија и слично, туку за вистински провокативни парчиња во кои авторите навистина се потрудиле низ истражувања и непобитни факти да ни откријат барем дел од (не)вистината во која денес сите ние живееме, длабоко соочувајќи не’ како пасивна публика со активен ум со комплексните социјални, општествени и политички прашања кои сите не’ засегаат, а кои најчесто ги игнорираме.

Најфилмскиот жанр во историјата отсекогаш имал сили за обнова, за читање на нов начин на приказните кои ги сакаат сите генерации. Речиси во секоја декада имаме филмаџии, нови или стари волци, кои сакаат да остават печат во најценетиот филмски жанр, пркосејќи им на легендарните наслови на Цинеман, Хокс, Форд и останатите мајстори од златната ера на Вестернот. Тоа се случува и во последниве години, кога сме сведоци на ревитализација на епските сцени од Дивиот Запад, на задоволство на филмофилите ширум светот.