Филмскиот и сликарскиот занает, колку и да се различни, сепак факт е дека клучниот момент и кај обете уметности е визуелноста. Оваа спојувачка нишка многу години лебдела во воздухот, сè додека филмаџиите не се досетиле дека токму седмата уметност е идеален медиум за транспонирање на „таинствениот“ живот на славните сликари на големото платно
После многу декади во кои споменувањето на референцата „руски филм“ кај добрите познавачи на филмот водеше единствено до најбитното име на таа страна од светот, легендарниот Андреј Тарковски, во последниве десетина години, конечно, може да се размислува и во друг правец, бидејќи руската кинематографија никогаш не била во подобра форма. Оваа констатација се потврдува со низата нови режисерски имиња меѓу кои се издвојуваат Александар Сокуров и Андреј Звјагинцев, чии прекрасни филмови собраа еден куп фестивалски награди низ светот, повторно враќајќи ја руската стварност на сребрениот екран. Тоа, од друга страна, ги поттикна и малку поискусните од нив да се вратат во стариот колосек, да заземат гард и во борба со новите технологии и правила на игра многу позрело да ги реализираат своите нови возбудливи филмски приказни.
По распаѓањето на Советскиот сојуз, дотогаш моќната кинематографија, како спротивност на западната во секоја смисла, почна да се губи од сцената, пред да се појават неколку квалитетни режисерски имиња кои на рускиот филм му дадоа нов, свеж здив. Предводник на новата генерација руско кино дефинитивно е Александар Сокуров, чии прекрасни остварувања имаме можност да ги видиме, пред се’, на домашните филмски фестивали (во Скопје и Битола), а во последниов случај со „Александра“ и на „Синедејс“.