Дали е добро воопшто да не се лаже, или понекогаш, кога за тоа налагаат околностите, да се пласираат т.н. „бели лаги“, особено кога се работи за деликатна ситуација во која може да се растурат долгогодишни пријателства и брачни заедници? Ова е основата на текстот „Лагата“ на Флоријан Зелер, кој во Македонскиот народен театар одлично функцинира на сцената благодарение на двојниот актерски тандем Јордан Симонов-Габриела Петрушевска и Оливер Митковски-Драгана Левенска.
in 20th ZagrebDox International Documentary Film Festival by Igor Angjelkov
The broken wings of the cormorant serves as just one such motive and inspiration for the repeated flight of facing life’s challenges, according to Igor Angjelkov. Here, Igor diagnoses Petra Seliskar’s documentary that follows one woman’s long struggle against illness with bravery and humour.
Не знам колку е општо познат тој податок, но Боуви многу сакал да чита книги. Во неговите неофицијални и авторизирани биографии, неретко се нагласува и тој податок. Покрај музиката, и литературата била неговата страст. Се’ е фино објаснето во следната изјава, која покажува колку момакот бил срце од човек. Затоа што, човек што чита и има голема домашна библиотека – не може да биде лош човек 😉
Музејот на кралското семејство Чарториски, или скратено Музеј „Чарториски“ – е историски музеј во Краков. Тој е еден од најстарите музеи во Полска. Првичната колекција била формирана во 1796 година во Пулави од принцезата Изабела Чарториска. Музејот официјално е отворен во 1878 година. Најпозната слика во колекцијата е едно од најпознатите дела на Леонардо да Винчи, „Дамата со хермелин“. Друг важен момент за посетителите е делото „Пејзаж на добриот Самариќанин“ на холандскиот мајстор Рембрант ван Ријн. Но, и генерално, неколкучасовната прошетка низ музејот вреди за сите пари.
Пред три дена на 61-годишна возраст почина Стив Албини. Човекот во кој се крстеше светската алтернативна сцена замина ненајавено, впрочем, како што и делуваше целиот свој живот: тивко, ненаметливо, а многу битно. Едноставно, доколку сте успеале да се договорите со Албини да ви го продуцира албумот, тогаш гооооолема е веројатноста вашиот бенд да стане видлив. И влијателен. Тоа се случи безброј пати во минатите неколку децении, и така овој момак роден во Пасадена, но со адреса на живеење во Чикаго, си обезбеди бесмртност во музичката индустрија.
Приказната за Библијата е повеќезначна, повеќеслојна, и уште многу повеќе-толкувачки аспекти кои посветените изучувачи можат да ни ги „подарат“. Веројатно постојат многу „нај-Библии“ во светот, но во овој краток приказ се фокусираме на најстарата комплетно зачувана илустрирана Библија од почетокот на 5 век, како и на првата испечатена Библија, која предизвикала реформација на црквата.
Во празничен ден, особено доколку не е викенд, идеално време е за искачување до врвот на Водно. Многу пати сум се уверил во тоа. И денес не згрешив(ме). Тотално растоварена од гужва, патеката до врвот ни понуди само убавини, а небото дури не’ почести и со ситен град на половина пат. Дефинитивно ова е најубавиот пристап до Крстовар, откако претходно во тоа се уверив пред неколку години во есенски услови. Овој пат и пролетта покажа дека може да биде магична.
Утрово ме дочека веста за заминувањето од овој свет на мојот омилен современ американски писател Пол Остер. Тој беше единствениот автор од другата страна на Атлантикот чии книги ги чекав со голема нетрпеливост. За жал, не на македонски јазик, бидејќи кај нас, ако добро паметам, му се преведени вкупно четири книги, од кои само за едната сум сигурен дека има совршен превод. Со останатите три се обидов, но набргу ги ставив на страна и ги заборавив. А работата добро тргна: „Табернакул“ на македонски јазик ја објави „Њујоршка трилогија“, камен-темелникот во неговиот книжевен опус, но потоа Остер беше заборавен, освен оние неколку неуспешни обиди за кои не сакам да пишувам.
На денешен ден во 1926 година е родена американската романсиерка Нел Харпер Ли, чиј роман „Да се убие птицата подбивница“ (To kill a Mockinbird) ја освои Пулицеровата награда во 1961 година. Со тоа Ли стана вистински раритет меѓу писател(к)ите, бидејќи само со една објавена книга таа стана класик во модерната американска и светска литература.
Има една сцена во документарниот филм „Тело“ која ја сублимира целата филозофија на човековото постоење. Додека главните протагонисти шетаат крај прекрасното Преспанско езеро на југот од Македонија, Уршка пронаоѓа остатоци од крила на пеликан. Таа ги зема во своите раце и се прашува дека би можела да ги понесе како сувенир, како сеќавање на ова митско место на кое започнала нејзината болест, но кое истовремено и’ служи како одмор, како оддишка од долгиот процес на лекување низ кој поминува. Всушност, кога Уршка ќе го земе скршеното крило во своите раце, тоа како на невидлив начин да стана дел од нејзиното измачено тело со лекарства, како полека да почна да се вградува на нејзиниот грб, станувајќи интегрален дел од нејзиното битие, кое подготвено ги очекува следните животни предизвици, полна со енергија.
