„Луѓето секогаш велат дека сакаат да создадат подобра иднина. Тоа не е точно. Иднината е апатична празнина која никого не го интересира. Минатото е полно со живот, желно да не’ изнервира, да не’ провоцира и навредува, да не’ искушува да го уништиме или повторно да го насликаме. Единствената причина зошто луѓето сакаат да бидат господари на иднината е за да го променат минатото“.

Замина уште една писателска величина, Милан Кундера (1929, Брно – 2023, Париз).

Пред пар седмици го препрочитав последниот роман на Славко Јаневски, „Депонија“. Долго време ме гледаше од полицата, и јас нему, секако, му фрлав „љубовно-љубопитен“ поглед, особено поради тоа што поминаа повеќе од две декади од неговото објавување и следствено на тоа, од првото читање, па време беше да му се навратам бидејќи сум го подзаборавил.  Зошто инаку создаваме домашни библиотеки доколку одвреме-навреме не ги препрочитуваме книгите? Но ете, случајот сакаше „Депонија“ да се реактуелизира не поради тоа што е последниот ракопис на Јаневски додека се’ уште беше меѓу нас, туку поради тековните случувања со нашата метропола, која деновиве се дави во ѓубре, со што уште еднаш се потврди онаа старата дека „животот пишува романи“, односно, дека „книжевноста може да биде стварна, а стварноста да се претвори во книжевност“.